06. Honor pirata

 

Złotozęby odbił kolejny cios żołnierza Gwardii Honorowej.

Zdaniem Sparrowa ta wojna była bezsensowna. Piraci nie mieli żadnych szans w walce z tak liczną armią, nie dość, że przwciwnicy dysponowali ogromnymi wpływami na całym świecie. Poza tym…  Co im przyjdzie z takiej walki? Kompania Wschodnioindyjska i tak dopnie swego. Mieli gigantyczną przewagę.

Zaczynał żałować, że nie posłuchał syna. Jack miał całkowitą rację, mówiąc, że „są ciekawsze rzeczy do roboty”. Byli przecież piratami, wiernością i oddaniem nie grzeszyli.

– To jest beznadziejne – Koło niego pojawiła się Elizabeth Turner, Król Trybunału Braci. – Oni mają miażdżącą przewagę liczebną.

– W takim razie zostawmy tę wojnę samą sobie. Odpłyńmy stąd, znowu na pełne morze… – sapnął i przebił jednego z żołnierzy szablą – Nic tu po nas, ląd nie jest naszą mocną stroną.

– Że co? – Kobieta kopnęła jednego z wrogów w twarz. – Nie możemy ich tak zostawić. Jak już się w to w pakowaliśmy to walczymy do końca!

Stary pirat westchnął. Ta kobieta była czarująco naiwna. Niby prawdziwa pani Kapitan, ale w jej sercu przeważało dobro. Chociaż, oczywiście, miała za sobą parę nieciekawych spraw, jak na przykład uśmiercenie jego syna.

– A masz lepszy pomysł? – spytał.

– Gdyby był z nami Jack…  – mruknęła pod nosem.

Teague’owi również brakowało genialnych pomysłów jego syna. Musiał przyznać, że on sam nigdy nie był takim geniuszem jak młody Sparrow.

– On chyba jest za dobrym piratem, żeby się tu pchać. – Skrzywił się.

Turner nie odpowiedziała. W gruncie rzeczy lubiła Jacka. Był pomysłowy, inteligentny i, mimo swojej dziwności, niekiedy zabawny.

Ale mieli za sobą parę brudnych spraw… Przez pewien czas uważała go nawet za wroga. Przez pewien czas… nawet trochę się w nim zakochała, ale to było chwilowe.

Teraz ich znajomość jako tako się trzymała, chociaż nie widzieli się już przez 11 lat… Musiała mimo wszystko przyznać, że nieco się za nim stęskniła. Oczywiście nie tak, jak za Willem, którego brakowało jej najbardziej, oraz za synkiem Jackiem… Tak, nazwała swoje dziecko Jack, na cześć Sparrowa. Może to było głupie, ale naprawdę czuła taką potrzebę. Teraz Jack miał już 11 lat, mogła go niedługo zabrać na „Białą Noc”, aby stał się członkiem jej załogi. Chciała mieć rodzinę przy sobie. Jeśli nie William, to syn…
Skupiła się na walkach. „Ląd nie jest naszą mocną stroną”, powiedział Teauge. Jeśli nie ląd, to woda.

– Chwila… Woda… to nasz as w rękawie. – W głowie Turner zapaliła się zielona lampka. – No jasne. Musimy się dostać do portu. Sprowadźmy ich tak blisko wody, że ostrzelamy ich ze statków! „Mroczny Kosiarz” i „Biała Noc” zmiotą razem pół armii.

– Dobry plan, ale… Będzie trudno ich tam zaciągnąć…

– Jesteśmy piratami, w przeciwieństwie do tych tanich żołnierzy. Możemy grać nie fair, a oni nie. – Kobieta podrzuciła szablę. – No to co? Działamy. Każdego pirata, jakiego spotkasz, powiadom o naszym planie. – I pobiegła.

– Cóż, chyba jednak nie mogę jeszcze w spokoju umierać. – mruknął Sparrow, po czym rzucił się do walki.

~♠~

Malon siedziała na schodach i przyglądała się balangom. Pijani majtkowie biegali i śmiali się jak dzieci. Sparrow leżał na samym środku pokładu i popijał rum, jak gdyby nigdy nic.

– Mogę się przysiąść? – Koło niej pojawiła się Julia. Minę miała podobną do Angeliki.

– Jasne – Zabrzmiało to trochę zbyt pesymistycznie, ale chyba obie doskonale się rozumiały. Żadna nie miała ochoty przebywać teraz na „Czarnej Perle”. Żadna nie miała ochoty na jakiekolwiek obcowanie z Jackiem. We dwie czuły do niego odrazę za to, co robił.

– Skąd ty się wzięłaś, co? Nie pasujesz mi jakoś do piratów. – zaczęła starsza, zupełnie wyluzowanym tonem.

Julia spuściła głowę. Wiedziała, że nie powinna tego mówić. Jeden przykład, a mianowicie Will Turner, ukazał jej, jak chciwi i samolubni są piraci. Jeśli oni dowiedzą się o Łamaczu, który rzekomo posiada, może mieć niezłe kłopoty. Już sobie wyobrażała Sparrowa, powoli odrąbującego jej palce, tylko po to, aby oddała mu coś, czego w rzeczywistości nie posiadała.

– Szczerze to nie jestem pewna… Straciłam pamięć i trafiłam na środek oceanu. – zaczęła, mówiąc prawdę, ale nie całą. – Miałam prowizoryczną kładkę, więc trudno było mi gdziekolwiek dopłynąć, a byłam sama. No i spotkałam człowieka o imieniu William Turner...

– Słyszałam o nim. Jack zna go osobiście. William, jako kapitan Latającego Holendra, ma za zadanie przewozić zmarłe dusze na drugą stronę. Jego serce jest wykrojone i wsadzone do skrzyni, którą ma jego żona, Elizabeth Turner. Niegdyś piękna angielska dama, dziś prawdziwa Pani Kapitan.

– Wykrojone serce? To jakaś metafora? Brzmi drastycznie – skomentowała.

– O nie, to prawda. Dzięki temu jedynym sposobem, by go zabić, jest przebicie tegoż organu. – odparła brunetka.

Revellon nagle zrobiło się zimno. Jeśli tu, gdzie trafiła, będzie musiała oglądać takie rzeczy to chyba zwariuje.

– I co zrobiłaś dalej? – Z zamyślenia wyrwała ją Angelica.

– Uciekłam i trafiłam na tą wyspę. Koniec mojej jakże ciekawej historii – mruknęła.

– Naprawdę nic nie pamiętasz? Kim byłaś? Kto był twoim ojcem? – spytała. Kobieta widziała, że Julię coś gryzie.

„Świetnie. Tak, pamiętam! Chodziłam do liceum. Miałam trzy najlepsze przyjaciółki, a jedna z nich poszła na studia informatyczne. Moim ojcem jest architekt Damian Revellon. Coś jeszcze?”.

– Nie… znaczy tak… Drobne urywki. Byłam… w sumie to nie pamiętam. – powiedziała szybko. – A ty skąd jesteś?

Malon zaśmiała się sucho pod nosem. Widocznie obie nie lubiły mówić o swojej przeszłości. Ale jednak… Czuła, że może jej zaufać. Była w końcu kobietą, a kobiety powinny się wspierać.

– Cóż… Jako dziecko pracowałam w gospodarstwie. W wieku szesnastu lat poszłam do zakonu. Miałam zostać duchowną… Ale wszystko przez tego kundla Sparrowa. – Skrzywiła się. – On mnie oszukał i wykorzystał. Napadł wtedy na nasz zakon… miałam dziewiętnaście lat. I tak Zostałam piratem. Potem nasze drogi się rozeszły. Zostawił mnie samą, a ja nawet nie wiedziałam… – urwała – No i wrócił. Rok temu. Wtedy, kiedy wreszcie znalazłam  rodzinę. Czarnobrody okazał się moim ojcem. – Westchnęła. – Ale gdy byliśmy przy Źródle Wiecznej Młodości, Jack zamienił kielichy i on umarł… oddając mi wszystkie swoje lata życia.

Julia nie do końca rozumiała, o co chodzi, ale widziała w słowach brunetki zgaszoną nadzieję.

– Myślałaś, że Jack cię kocha, prawda? – Siedemnastolatka wbiła wzrok w balującą załogę.

– Przez pewien czas… coś czułam. Wydaje mi się, że zostawiając mnie na tamtej wyspie chciał pokazać, że wcale mu na mnie nie zależy. Chociaż… To jest on, nigdy nie wiadomo, co chce zrobić.

– Zauważyłam – mruknęła, lekko się uśmiechając. Może się dogadają, może Malon jej pomoże.Angelica w gruncie rzeczy nie wyglądała na jakoś szczególnie przybitą z powodu swoich ostatnich przeżyć. Czasami widziała na twarzy trzydziestolatki momenty załamania, ale to było chwilowe.

– Czym jest ten skarb, po który płyniemy? – spytała w końcu młodsza.

– Pierwsza wskazówka Lettego… – Angelica opowiedziała jej o słowach pieśni.

– Wybraniec Lettego? Czy to może mieć związek z… czymś jak na przykład… czas? – wymamrotała niepewnie Revellon.

– Tak. Czemu pytasz? – Malon uniosła lewą brew.

– Na „Latającym Holendrze” coś mówili… – odparła, wymyślając na poczekaniu jakąś wymówkę. – Angelica… pomożesz mi to wszystko poukładać?

~~~~~~~~~~~~ 

Dzień dobry :D 

Powiem szczerze, że dla mnie był średni, ale czytając to powyżej jakoś się weselej czuję. Oczywiście mam "mnóstwo czasu na pisanie, czytanie itp", więc nie wiem jak będzie z notkami. ale jako, że na tym blogu mam sporo zapasu, to tutaj powinno być dobrze. Gorzej z SW... ale dobra, odbiegam od tematu. W każdym razie: rozdział jest dość krótki i musicie mi wybaczyć, ale następne są dłuższe. Tutaj nic takiego się nie dzieje, nie ma Anny (która jest w kolejnym rozdziale więc spokojnie), jest ogólnie tak bardzo o niczym, ale to przejściowe. No ale pojawia się Elizabeth! Za kilka rozdziałów będzie tam trochę więcej o niej i Willu. A tak z innej beczki: nie wiem czemu, ale ostatnio coś polubiłam Barbossę xD Czy to znak, że ze mną gorzej, czy może objaw mojego dziwnego gustu co do postaci filmowych/serialowych/książkowych/blogowych? Nie wiem, nie wiem. Cieszę się, że trochę osób czyta tego mojego bloga, bo poczytalność w ostatnich dniach spada (nie tylko moja, ogólnie na bloggerze).  

No to co, ja będę lecieć, może zrobię jeszcze to durne zadanie domowe z techniki. 

Rozdział dedykuję Lilie, której komentarze, uwagi opinie bardzo mnie motywują :)