09. Bicie serca

Statek sunął przed siebie po gładkiej tafli. Lekka bryza delikatnie gładziła twarz kapitana. Promienie radośnie tańczyły na wodzie, oślepiając marynarzy. Dzień był w istocie piękny.

Elizabeth zmierzała do portu La Calle, gdzie pozostawiła swojego synka Jacka wraz z opiekunką. W końcu mogła zabrać go do siebie i już nigdy nie oddawać. Marzyła o ich ponownym spotkaniu, gdyż nie widzieli się przez rok. Ostatnie wspólne chwile spędzili we troje – z Willem. Tak bardzo za nim tęskniła. Jeden dzień la lądzie, dziesięć lat na wodzie. Czasami miała wrażenie, że dziesięć lat to cały wiek, a jeden dzień to jedna godzina.

Powolnym krokiem udała się do swojej kajuty. Skrzypnęły drzwi. Poczuła zapach snu, który co ranka przypominał jej o tak dawno już nie spotkanym mężu.

Otworzyła szafkę, w której znajdowała się skrzynia. Wyjęła ją, po czym przyłożyła ucho do kufra. Usłyszała delikatne bicie serca. Serca, które nie było wyrwane z jej piersi, ale i tak zawsze należało do niej. Przypominało Elizabeth, jak wtulała się w ramiona Williama, przypomniało jej to wszystkie wspólnie spędzone chwile.

– Kapitanie! Widzimy statek na horyzoncie! – Zza drzwi wyjrzał Oki Schen, trzeci oficer. Kobieta błyskawicznie schowała skrzynię za siebie.

– Zaraz przyjdę. – Odpowiedziała, po czym schowała jej najcenniejszy skarb do szafki i przekręciła kluczyk.

– Jeszcze dziewięć lat, Will… – Szepnęła łamiącym się głosem, po czym opuściła kajutę.

~♠~

Żagle były w kolorze ciemnoniebieskim, a na nich widniały znaki: półksiężyc i gwiazdy. Nie było tam żadnej flagi.

– Ech, niestety, to nie twój książę z bajki. – zaśmiał się Hector. – Zdaje mi się, że odwiedzi nas stara przyjaciółka.

– Kobieta? – W oczach Anny zapłonęła iskierka nadziei.

– Kobieta. Niejaka Elizabeth Swann… To jest Elizabeth Turner. Piracka pani kapitan. – odparł Barbossa, stukając swoją sztuczną nogą. W jego oczach pojawił się cień wspomnienia. – Silna i niezależna, ale i sprytna. Jako jedyna pokonała Jacka Sparrowa, pozostawiając go na „Czarnej Perle”, gdy atakował ich Kraken.

– To ma być zasługa? Zabić marynarza? Nie widzę w tym nic godnego pochwały. – odparła, zadzierając nosa.

Na to stary pirat wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, a cała załoga wraz z nim. Brookley nienawidziła, jak tak robili. Była to ogromna zniewaga dla niej.

– Jack Sparrow… O nie, nigdy nie był "dobrym marynarzem". A tymczasem… – Wysunął lunetę przed siebie, spoglądając na „Białą Noc”. – Wpadniemy na herbatkę do starej znajomej.

– No proszę, Barbossa. Minęło tyle lat… – Powiedziała wysoka blondynka o brązowych oczach. Najwyraźniej próbowała się gniewać, ale chyba nie umiała.

– Od twojego porwania? Aye, piracie. – Wyszczerzył się Hector. – Widzę, że dorobiłaś się własnego statku.

Rozejrzał się wokół. „Biała Noc” była niezwykle czystym – jak na piratów – okrętem. Żagle były w kolorze nocnego nieba, rufa zdobiona gwiazdami. Połowa załogi była mężczyznami, a połowa kobietami, co w przypadku panny Turner było do przewidzenia.

– Ty również – Odparła kobieta, wyrywając go z zamyślenia. – I, jak widać, masz nawet… dziewczynę. – Jej wzrok padł na Brookley.

– Ech, długa historia, ta tutaj dama jest mi potrzebna. Ale to inna sprawa. Cóż, przydałoby się nieco wypić za naszą znajomość. Co ty na to, gołąbeczko? – zwrócił się do Anny.

W dziewczynie coś się gotowało. Miała ochotę wybuchnąć płaczem, krzykiem, wezwać straże i skazać ich na śmierć. Miała przecież w garści władzę, jakiej pragnęłaby każda kobieta. A najlepsze było to, iż miała wpływ na ojca. Ale dopiero teraz zrozumiała, że władza jest niczym, jeśli znajduje się daleko od swoich. Wśród tych brudnych piratów jej zdanie nie miało więcej znaczenia niż słowa kucharza pokładowego.

– Spróbuj tylko, a mój ojciec i Chris zgniotą cię jak muchę! Nie masz szans z całą naszą flotą, a siły armii Księcia Jerzego na pewno nam pomogą i będzie po was. Wszyscy piraci sczezną w piekle. – warknęła.

– Akurat armię Księcia Jerzego mamy na jakiś czas z głowy. Zmietliśmy połowę wczoraj wieczorem. – Wtrąciła się Elizabeth. – Przykro mi, ale walki są na razie zawieszone. Piratom znudziło się to zajęcie, a Gwardia Honorowa straciła siły. Także… odpłynęliśmy.

Te słowa były jak kamienie, którymi właśnie rzucano w Annę. Odłamki skał sypały jej się do oczu, wywołując płacz. Ale nie… Nie mogła się poddać, nie mogła uronić ani jednej łezki. Pokaże im, że nie jest tak słaba, jak sobie wyobrażają. Nie da się zwieść prowokacji. Cokolwiek chcieli jej zrobić, była gotowa się bronić.

– Skoro tak, to chyba możecie mnie wypuścić. – odparła.

– O nie, nie. Jeszcze nie teraz, moja droga. – Zawarczał Barbossa. – Chociaż faktycznie chwilowo nam się do niczego nie przydasz. Wilson, pokaż naszej małej ukochanej nasz najlepszy apartament. – Zaśmiał się, a wysoki mężczyzna o ciemnych włosach zabrał dziewczynę z powrotem na „Zemstę Królowej Anny”.

~♠~

– No, to czego tym razem szukasz? – Elizabeth wpatrywała się w słońce, które chyliło się ku zachodowi. – Bo to oczywiste, że ta dziewczyna jest ci do czegoś potrzebna. Znowu jakaś klątwa?

Hector zaśmiał się sucho.

– Nie, klątwę mam przerobioną z tobą. Ach, to były czasy… No, ale nie ma się co tak od razu rozklejać. Tak, owszem, dziewczyna jest mi potrzebna, ale to zupełnie inna sprawa, nie warto się przejmować. – mamrotał, popijając rum z butelki.

– Warto, warto. Powiedz mi, chcesz ją skrzywdzić? – Błyskawicznie wyjęła zza pasa pistolet i przyłożyła do skroni Barbossy, na co ten wytrzeszczył oczy, ale nie ze strachu: ze zdumienia.

– Widzę, że nie straciłaś formy, mój drogi Królu. – Powiedział twardo. – Tak, jest mi potrzebna, jak mówi przepowiednia. Przepowiednia, dotycząca pewnego skarbu, cenniejszego niż wszystkie bogactwa ziemi. – Zaczął.

– Co to takiego? – nie ustępowała.

– Jeśli mnie zastrzelisz nigdy się nie dowiesz, więc proponuję nieco przystopować. – Położył ostrzegawczo dłoń na szabli.

Tacy właśnie byli piraci, i dlatego nie można było im ufać. Zdawali się być przyjaciółmi, bronili się nawzajem i wspierali, ale w każdej chwili mogli wystawić tego drugiego do wiatru, a nawet grozić mu śmiercią.

Elizabeth z niezadowoleniem przypięła broń z powrotem do pasa. Wyglądała na sfrustrowaną, ale nawet ciekawą owego skarbu. W istocie dobrym pomysłem było zaproponowanie współpracy, tym bardziej, że Hector miał w zanadrzu przekonujący argument.

– Mam pewną ofertę dla ciebie. – Stary pirat poprawił kapelusz. – Jeśli mi pomożesz w odnalezieniu tego, czego szukam, mogę przywrócić Willa do życia. Normalnego życia, w tobą i synkiem, jak w zwykłej rodzinie.

~~~~~~***~~~~~~

Witajcie!

Ten rozdział mi się baaaardzo podoba. Jest to chyba najlepszy, jaki kiedykolwiek napisałam(Język formalny, pozdro, Emi). Jak szkoła? Ja byłam na wycieczce integracyjnej i powiem, że było świetnie, no może z wyjątkiem pogody. Deszcz padał cały czas i nadal pada, ech, zmokłam. Moje buty nie żyją *killem with kidness*.

No to tyle.

Dedykuję ten rozdział Emily ^^ ♥