10. Nowa przystań

Kobieta stanęła jak wryta. Nie, to niemożliwe. Will nie żyje i nie może umrzeć. Nigdy nie będą normalną rodziną. Już oswoiła się z tą myślą. To, co zrobił Davy Jones jedenaście lat temu wyrwało jej serce z piersi. Czasem w nocy wstawała z łóżka z ochotą pocięcia sobie żył z tęsknoty i frustracji. Nie mogła się zemścić na tym draniu. Bywały momenty, że chciała wskrzesić Jonesa i powoli odrąbywać mu palce, potem poodcinać te jego macki, język, kończyny, aż w końcu włożyć do wora i wrzucić do morza, aby tam się utopił i sczeznął w piekle.

– Ja… muszę iść. – odparła po chwili.

Z ciężkim oddechem i nierównym biciem serca, które przypominało młot, wpadła do swojej kajuty. Otworzyła szafkę, po czym wyjęła skrzynię z sercem. Sercem, które wciąż biło dla niej i dla jej synka. Po jej policzkach zaczęły spływać gorzkie łzy tęsknoty. Dziewięć lat. Tyle musiała czekać, aż znowu ujrzy twarz swojego męża. Męża, którego kochała najmocniej na świecie. Tak bardzo jej go brakowało… Za dziewięć lat wreszcie ujrzy jego roześmianą twarz. On wciąż będzie młody, a jej przybędzie lat.

Elizabeth czuła, jak co wieczór dusza Williama tuli ją do snu i co ranka gładzi jej twarz delikatnymi promieniami słońca. Jak ociera jej łzy, gdy płacze. Czuła jego tęsknotę unoszącą się w powietrzu. Każde wspomnienie było jak róża – piękne, lecz jakże bolesne. Każda łza była ukojeniem, a zarazem wyrazem coraz to głębszej tęsknoty.

Drzwiczki do pokoiku skrzypnęły. W środku znalazła się Mary Theo. Była to młoda kobieta o afrykańskich rysach. Jej oczy zdawały się być czarne jak otchłań, twarz mówiła wyraźnie: „podejdź, a umrzesz”. Ale w towarzystwie swojej przyjaciółki była zupełnie inna. Łagodna i dobra, wspierająca i godna zaufania.

Mary przykucnęła przy Elizabeth, która tuliła do siebie skrzynię z sercem Turnera. Objęła ją i powiedziała cicho:

– Lizzy, musimy już iść. – Delikatnie odsunęła skrzynię od twarzy kapitana. – Barbossa czeka. Chcesz, żeby wyczuł, że cię poruszył? Jesteś kapitanem, nie poddasz się tak łatwo. – powiedziała. – Poza tym, nie zapominaj z kim rozmawiasz, To Hector, zdolny do wszystkiego. Pewnie cię okłamuje, nie możesz u ufać. – szepnęła.

To prawda, Elizabeth nie powinna dać się zwieść. Ale co, jeśli Barbossa naprawdę zna jakiś sposób na odczarowanie Willa? Możliwe, że zamieszkają razem we troję, jak normalna rodzina. A może to szansa, której nigdy już nie otrzyma?

– Dobrze, wyjdź. Zaraz dołączę do ciebie – powiedziała, ocierając łzy. Następnie wstała i zamknęła swój najcenniejszy skarb w szafce.

~♠~

Oczom Jacka ukazał się ląd. Było to małe miasteczko z niewielkim portem, w którym cumowały głównie łodzie rybackie i szalupy. Ludzie nie wyglądali na bogaczy, wręcz przeciwnie. Małe domki ledwo stały, słomiane dachy były dziurawe. Wszelkiego rodzaju zboże i rośliny były w kolorze niezdrowej żółci. Na dodatek panował tu taki upał, że to cud, że morze jeszcze nie wyschło.

– Gdzie my jesteśmy? – Zdziwiła się Julia, gdy właśnie dobijali do portu.

„Czarna Perła” wzbudziła ogromne zainteresowanie w mieszkańcach  tej ruiny. Chyba nigdy nie widzieli tak wielkiego statku.

– Zdaje mi się, że jesteśmy gdzieś w biedniejszej, zapomnianej części Włoch. – powiedział Sparrow, marszcząc brwi. – A to pech, miało być na północ.

Revellon już zupełnie się pogubiła w tych kierunkach. Może to oni popłynęli źle, a może to kompas wskazywał nie to, co trzeba. Poza tym… Włochy? Jak oni mogli tu dopłynąć?

– Kompas się nie myli. – stwierdził kapitan. – No, naprzód, panowie! I, rzecz jasna, panie. – Uśmiechnął się zalotnie do Angeliki i Julii, na co ta starsza przewróciła oczami i wymamrotała pod nosem kilka niecenzuralnych (ale zdecydowanie trafnych) epitetów Jacka.

Z wejściem do miasteczka nie było problemu, nie wyróżniali się z tłumu. Mieszkańcy byli równie niehigieniczni co piraci, mieli podobny styl ubioru. Gibbs stwierdził, że wygląda to jak jakaś przeklęta podróbka Tortugi, tylko dużo biedniejsza i… Bardziej wieśniacka.

– Idźmy tędy. – Jack wyciągnął przed siebie palec wskazujący. – Jeśli to tu znajduje się wskazówka Lettego, to nie będzie większych problemów. Te ludki są zajęte sobą.

Chwiejny krok kapitana przeistoczył się w delikatne podskakiwanie w biegu. Mała mieścina powoli zostawała za nimi. Z czasem stała się tylko małą plamką na horyzoncie. Słońce znalazło się niżej na niebie, powoli chyląc się ku zachodowi.

– Ech, już nie dam rady... – Wysapała Julia, padając na kamienną ścieżkę. Droga wiła się teraz pod górę, co było dodatkowym utrudnieniem. Wyschnięte dziury z piachem i spróchniałe konary drzew wyglądały, jakby od lat nie miały kontaktu z wodą. To także bynajmniej nie pomagało.

– W sumie możemy, ale przydałoby się jakieś lepsze miejsce niż takie gorące pustkowie jak to. – odparła Angelica.

– Droga Angeliko, pozwól, że podważę twą decyzję. – wtrącił się Sparrow. – Ponieważ szukając innego miejsca do spoczynku, które – wychodząc z założenia, że w ogóle istnieje – ma być lepsze niż to, które właśnie wybrała nasza mała Rodzyneczka, moglibyśmy niechcący trochę uschnąć i zmęczyć się w tym upale, który panuje na całym tym obszarze. A jeśli zaś zatrzymamy się tu, mamy maciupką szansę, że jednak nieco odpoczniemy i będziemy zwarci i gotowi, aby wyruszyć dalej nocą, gdyż wtedy zapewne nie będzie aż tak rażącego i grzejącego słońca., jak to panujące w tej chwili.

Revellon zamrugała oczami, gapiąc się na Jacka jak na kosmitę.

– Ty tak na serio? – Zmarszczyła brwi.

– Zdaje mi się, że tak. – Odpowiedział zupełnie zwyczajnym tonem. – A teraz może się połóżmy i odpocznijmy. O zmroku pójdziemy dalej. Panie Threw, proszę trzymać wartę. – zwrócił się do niskiego bruneta o szarych oczach, po czym sam położył się na ziemi.

~♠~

– Puść mnie, ty brudny piracie! – Wyrywała się Brookley, gdy jeden z oficerów Barbossy prowadził ją do kajuty. – Co takiego zrobiłam, żeby mnie tak wykorzystywać?! – warknęła.

– Kapitan cię potrzebuje. Bądź grzeczna i się nie wierzgaj. – odparł grubym głosem, po czym wrzucił ją do małej kajuty, w której miała spać, a drzwi zamknął na klucz.

Świat jakby zwolnił. Kobieta płakała i krzyczała, niszczyła wszystko, co znajdowało się w pomieszczeniu. W końcu padła na ziemię i zaszlochała. To nie miało tak wyglądać. Miała wyjść za przystojnego księcia, żyć w pięknym pałacu i codziennie dostawać piękne suknie. Teraz to wszystko stało pod wielkim znakiem zapytania. Jej rodzina nie czyniła wielkich postępów w poszukiwaniach.

– Będzie co ma być, dam radę. – mruknęła pod nosem, ocierając łzy. Będzie wojowniczką. Da radę... Nie, nie da rady...

~~~~~~~~~~~~~~~~~*********~~~~~~~~~~~~~~~~

Dzień dobry :D

Powiem szczerze, że miała to wstawić tydzień temu, ale środa jest ciężkim dniem i nie zdążyłam dorwać się do komputera. Staram się napisać tą notkę, ale ktoś (też Cię kocham <3) mi to uniemożliwia, więc tyle xD

Dedykuję to nowej czytelniczce, Blondynce