13. Odcisk dłoni

 

Każdy, kto się chociaż raz zgubił jako dziecko, musi wiedzieć, jakie to okropne uczucie. To, co przeżywała Julia było dziesięć razy gorsze. Las był gęsty i kręty, a poza tym mogła spotkać tu wszystko i wszystkich. Nie było jednak aż tak źle, jak przypuszczała. Pamiętała niektóre charakterystyczne rzeczy, które mijała. Bądź co bądź, była bardzo spostrzegawcza. Brnęła na przód, usiłując skojarzyć drogę, którą tu trafiła.Nie było to łatwe, ponieważ podmokłe podłoże i liczne kałuże znacznie utrudniały jej marsz.

Nagle stanęła. Krzyki… Usłyszała radosne śmiechy. Musiała to być ich wesoła kompania. Hałas dobiegał z północy, czyli przez w miarę równe tereny. Po drodze skupiała się jak najbardziej, aby nie wpaść w jakieś bagno; dopiero co przecież się umyła. Idąc dalej za odgłosami załogi „Czarnej Perły”, w końcu trafiła do celu. Kamień spadł jej z serca, gdy ujrzała Jacka, Gibbsa, Angelikę. Ta trójca święta, mimo wszystko, była w pewien sposób wyjątkowa.

– Ruszać się, ślamazary! – zakrzyknął krzepko Sparrow, podnosząc się z ziemi. – Czas iść do celu. Gibbs, prowadzisz.

–Aye, kapitanie! – Pokręcił głową, wciąż podekscytowany, że to on a nie Jack poprowadzi „orszak”. Jego podejrzenia okazały się słuszne. Pytanie tylko, czy to dobrze, czy źle.

Julia dołączyła do karawany, starając się uchronić przed owadami, które leciały do niej jak do miodu.

– Ech, co za ohydne robactwo – Westchnęła, coraz bardziej rozzłoszczona. Dobra, teraz jest dwadzieścia razy więcej tych paskudnych, latających muszek. Są większe – to rozumie. Ale dlaczego omijają szerokim łukiem Angelikę, Jacka, Gibbbsa i wszystkich pozostałych?!

– To leci do słodkiego zapachu. – Chrząknął Joshonny. – Co panienka jadła, że tak się plączą?

Szampon?, pomyślała, ale nie powiedziała na głos. To zabawne, że jeśli jesteś brudaskiem muchy omijają cię szerokim łukiem, jakbyś był częścią niewartego uwagi otoczenia. Może dlatego ludzie są najbardziej rozwiniętym gatunkiem? Bo zwracają uwagę na to, co wydaje się nieistotne? Ale czy wszyscy tak robią?

Z myśli wyrwało ją bliskie spotkanie z drzewem. Tak, właśnie. Nie ma to jak wpaść wprost na grubsze niż słoń drzewo. Jej nos wyglądał teraz zapewne gorzej niż czerwony balon urodzinowy.

– Aua! Kto postawił to na mojej drodze? – Jęknęła, a po chwili parsknęła cichym śmiechem, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedziała. Angelika zakryła twarz dłonią i zachichotała, natomiast reszta nie zwracała uwagi.

Siedemnastolatka już miała ruszyć za grupą, kiedy jej uwagę przykuł jeden szczegół. A mianowicie czerwony ślad, wyżłobiony w korze drzewa. Skąd to mogło się wziąć? Dotknęła powoli swój narząd węchu, stwierdzając, że to nie może być krew.

– Lica, widzisz to co ja? – Przyłożyła dłoń do pnia oznaczonej rośliny.

– Hm… – Trzydziestolatka zmarszczyła brwi, bacznie przyglądając się zjawisku. – Coś podobnego.

Revellon otworzyła szeroko oczy. Kształtny odcisk jej ręki widniał właśnie na starym dębie.

Nagle pod jej stopami coś się poruszyło. Powierzchnia wyglądała, jakby miała za chwilę pęknąć. Następnie Ziemia zaczęła się trząść, a po chwili cała powierzchnia, na której stała Julia i drzewo, zostałą w jakiś dziwny sposób "odcięta" od reszty otoczenia. Nastąpiły gwałtowne turbulencje, a przerażona Julia nie wiedziała, co zrobić.
 Runęła w czarną nicość, czyli zapadła się pod ziemię. Po chwili słyszała jedynie krzyki Malon, bezskutecznie usiłującą zrobić coś w kierunku ratowania dziewczyny. Było za późno.

Julia spadała od kilku sekund, a krew już dawno spłynęła jej do mózgu. Bezskutecznie usiłowała przekręcić się w locie. Pozostało jej chyba tylko jedno, jedyne wyjście. Zamortyzować upadek. Czuła, że ląd pod nią się zbliża. Musiała coś szybko wymyślić. W desperacji otworzyła torbę, szukając czegokolwiek, co mogłoby zapobiec niechybnej śmierci. Ale było za późno.

O dziwo nie zderzyła się z ziemią, ale wpadła w strumień… zielonego światła. Piszczała i wierzgała kończynami, ale to nic nie dało. W końcu zanurzyła się w kręgu utworzonym przez zieloną poświatę.

W pierwszej chwili była zdezorientowana. O co chodziło? Gdzie się znajduje, gdzie jest jej dom? W drugiej chwili zdała sobie sprawę, że nie może oddychać. To przyćmiło wszystkie pozostałe pytania. Rozejrzała się, a jej oczom ukazała się głębia oceanu. Jakieś dziesięć metrów nad nią znajdowała się błyszcząca w blasku promieni słonecznych tafla wody. Nie zastanawiając się dłużej, postanowiła wypłynąć na powierzchnię. Po kilku chwilach łapczywie nabrała powietrza.

Tym razem nie miała przy sobie kładki. Nie było statków na horyzoncie. Sprawdziła swoją dłoń – na szczęście znalazła na palcu pierścień. Wiedziała już, że jest on nieprzemakalny (całe szczęście).

Pozostał jeden, najważniejszy problem. Czy znajdzie tu ratunek? I gdzie jest? Nie była w stanie tego stwierdzić. Po raz kolejny miała wrażenie, że to tylko głupi sen. Czemu, do cholery, czemu to była prawda?! Wkurzona Julia w takich chwilach zaczynała działać. W dodatku zaczęła marznąć, co nie było dobrym znakiem.

Otworzyła torbę, w której – o dziwo – znalazła dmuchane kółko dla dzieci. Usilnie próbowała je nadmuchać, co na szczęście udało jej się w dość szybkim czasie. Jako, że siedemnastolatka była raczej drobna, a kółko raczej duże, Revellon zmieściła się w nim i zaczęła grzebać w torbie. Wyciągnęła koc, którym się otuliła. Następnie sięgnęła po lornetkę. Gdzieś niedaleko musiał być ląd…

W napięciu szukała ostatniej deski ratunku. Ciekawe, czy po raz kolejny zostanie porzucona przez los na pastwę losu. Bacznie obserwowała każdy szczegół, który wzbudził jej czujność. Znalazła ląd. Kierunek północny.

Nie myśląc wiele więcej zaczęła przebierać nogami w wodzie. Płynęła z niesamowitą prędkością pół metra na dwie godziny. Nie dość, że było to męczące to jakby… Miejsce, w którym się znalazła przyciągało ją, nie dając odpłynąć. Raz nawet pomyślała, że zamiast płynąć naprzód cofała się. W końcu zakryła twarz dłońmi. Powinna widzieć już chociażby najmniejsze oznaki życia… Zamglone budynki na horyzoncie.

Zaczęła się poważniej zastanawiać, czy jej tajemnicza teleportacja ma w sobie jakiś sens. Może dziewczyna powinna ruszyć głową i go poszukać? Dobry pomysł.

– Skoro wokół mnie nic nie ma, nade mną też nic nie ma, to wyjście musi być… Pod wodą. – Schyliła się, aby zobaczyć cokolwiek. Niestety jej wzrok napotkał ciemność. Tego się obawiała. Czyli jednak będzie musiała zejść pod powierzchnię.

~♠~

Jack został zbity z tropu. Angelica wrzeszczała mu nad uchem, że Julia spadła w jakąś tam przepaść, Gibbs stracił ślad wskazówki. Każdy próbował, ale igła kręciła się w kółko, powoli doprowadzając załogę do stanu oczopląsu. Sparrow miał w swojej chorej główce kilka teorii na temat tej niezręcznej sytuacji. Jeśli jego przypuszczenia były prawdziwe, istniało tylko jedno wyjście.

– Co takiego mamy zrobić? – Malon uniosła jedną brew, z pogardą patrząc na Jacka. Wątpiła, żeby jego pomysł być błyskotliwy. Chociaż… Spoglądając na to w inny sposób… Mogła to wykorzystać. To myślenie lubiła w sobie, jako w piracie. Była przecież lepsza od nich wszystkich. Pozostawała tylko sprawa Julii. Mimo marnego czasu znajomości martwiła się o nią. No i czy mogłaby zrobić coś Sparrowowi? Nie. Czyżby cierpiała na rozdwojenie jaźni? Nie miała teraz czas na takie głupoty.

– Należy spotkać się ze starą przyjaciółką… Tą, która dała mi ten kompas. – Na twarzy Kapitana pojawił się cień przerażenia.

~~~~~~********~~~~~~

~Dzień dobry!

Jak mija Wam środa? Bo mi dobrze :) Ten tydzień jest wyjątkowo luźny.

Mam nawet troche czasu na pisanie. A, jak wiadomo, zbliżają się święta i wtedy będzie jeszcze więcej wolnego... ach... Jeśli chodzi o sam rozdział to jak dla mnie jest ok ^^. Szczerze, to zdziwiłam się, czytając to dziś. Poważnie, rozdział 13 był pisany gdzieś we wrześniu.

No to życzę wszystkim, aby dotrwali do końca tygodnia.

Dedykacja dla wszystkich, którzy mają chociaż jedną jedynkę :P