14. Merilla

Co za ironia. Julia nienawidziła gotować. A tym razem garnek mógł uratować jej życie. Schodząc coraz niżej pod powierzchnię czuła, że jej głowa zaraz eksploduje. Ciśnienie nie pozwalało jej na zbyt wiele, w dodatku powietrze pod kopułą garnka stawało się coraz bardziej wilgotne. Nie wytrzyma zbyt długo.

Mimo to zeszła jeszcze niżej, tak, że dotknęła dna. Była z piętnaście metrów pod wodą, głowa jej pękała, miała mało powietrza, ale musiała zbadać, o co chodzi. Spojrzała w dół. Falująca woda uniemożliwiała jej dokładne zbadanie dna. Oczywiście musiała się zanurzyć cała. Nabrała powietrza, wkładając głowę do wody. O dziwo widziała wszystko wyraźnie. Stała na zwyczajnym piaszczystym dnie. Niedaleko leżało kilka wielkich kamieni… A może to nie było dobre określenie. Raczej jakaś skamieniała rafa koralowa, albo zeschnięte pęki koralowców…

Z ciekawości podpłynęła bliżej. Dotknęła powierzchni. Była szorstka i twarda, jakby tysiące roślin podwodnych skamieniało w jednym miejscu. Ale dziewczyna zauważyła coś jeszcze. W miejscu, w którym dotknęła skały, został czerwony odcisk. Tak ja na tamtym drzewie. Może ta jakiś szlak?

Zaczynało brakować jej powietrza. Już miała „wkładać głowę do garnka”, ale ściana se skały się ruszyła, ukazując wąskie wejście, coś w rodzaju drzwi. Następnie coś chwyciło ją za rękę, wciągając do środka.

~♠~

Jack nienawidził znajdować się w sytuacji bez wyjścia. Postanowił odwiedzić Kalipso, jednakże nie mieli pojęcia, gdzie znajduje się jej siedziba. Czarownica za każdym razem mieszkała gdzie indziej: raz na południu, to znów na północy. Dało się tam dotrzeć jedynie za pomocą magicznej busoli…

 W dodatku Angelica chciała poznać prawdę. Znowu musiał się tłumaczyć, a to przecież tylko strata czasu. Patrząc na to obiektywnie mógłby stracić około minuty, która – wbrew pozoru – mogła być bardzo cenna.

– Cóż, ujmując to powierzchownie, mogłem niechcący urazić jakąś starą boginię. – Wytrzeszczył oczy. Chwilę później zaczęło padać.

– No i wykrakałeś. – Zaśmiała się piracko. Deszcz łagodnie spływał po jej twarzy, tak, że na chwilę zapomniała o wszystkich smutkach. Woda przemyła jej lico, odświeżając umysł. Wyczuła zapach świeżych roślin, otaczających ich w tym lesie. Może Julia jest gdzieś niedaleko? Kto by tam wiedział, co to było za zielone światło w głębi czeluści. W starych opowieściach jej ojca zielona poświata oznaczała zmianę miejsca w nadnaturalny sposób, czyli… Teleportację.

Nie… Julia jest niedoświadczona i sama. Trzeba się ruszyć i jej poszukać! Jakim cudem mogła tak ją zostawić? Może Revellon czeka z nadzieją na ratunek, który nawet nie pomyślał o ratowaniu?

– Panowie, zbieramy się. Natychmiast. Poszukamy Julii – Zarządziła, stanowczym tonem głosu.

Sparrow przechylił głowę na bok, robiąc dziwaczną minę.

– Cóż, najdroższa Angeliko. Wybacz, że odrzucam twoją propozycję, lecz mam ku temu powody. Po pierwsze: co mamy zrobić w tej sytuacji, jeżeli twoja koleżaneczka… jak jej tam… Spadła dość nisko pod poziom morza, jak mówisz, a ziemia, mimo całej swojej okazałości i cudownych na niej żyjących istot, nie chce nas tam wpuścić. Wnioskuję zatem, że przeznaczenie odradza nam szukania tamtej. – mówił powoli, aby każde słowo było wyraźne i zrozumiałe, jednak i to nie przyniosło skutku.

Trzydziestolatka starała się gniewać. Z całych sił pragnęła być negatywnie nastawiona do Sparrowa, ale znów jej się nie udało. Spuściła głowę, jedynie przewracając oczami.

– Ostatnio jesteś taka zakręcona…! – szepnęła do siebie, przeklinając swoją głupotę. – Dobrze więc. Nie będziemy jej szukać w ten sposób, o którym mówisz. Musimy odwiedzić kogoś, kto się na tym zna. Tylko że nie mamy jak.

– Kapitanie, nie wiem jak ty, ale ja zgłodniałem – wtrącił się Gibbs, masując swój napęczniały brzuch, teraz beznadziejnie oklapły i burczący.

– Świetny pomysł! – Poderwał się. Zmiana tematu była dobrym pomysłem, a jedzenie faktycznie się przyda.
Angelika zmarszczyła brwi. Co teraz będzie? To była dopiero sytuacja bez wyjścia.

~♠~

Jasna postać w białej sukni przypominała ducha. Miała piękną twarz młodej kobiety. W panice zamknęła „drzwi” do kamiennego… domku.

– Och, kochana, zamykaj drzwi, chyba że chcesz się utopić. – Jej głos był łagodny i pełen troski. – Zaraz coś poradzimy. Siadaj, proszę. Jak dobrze, że ostatnio nie wpuszczałam tu powietrza. Zaraz uprzątnę ten bałagan…

Julia mogła oddychać. W tym prowizorycznym pomieszczeniu było powietrze. Ściany zrobione były z ciemnego kamienia, a raczej skały, pokrytej mchem i śmiesznymi porostami podwodnymi. Jedynym źródłem światła było malutkie okienko, którego szyba była porysowana i nieco brudna. Nawprost stały półki z książkami i księgami, pod nogami znajdował się miękki, zielony dywan. Przy ścianie od wschodu usytuowany był mały stolik z pożółkłą, starą serwetką. Tajemnicza postać posadziła Julię na krzesełku, otulając kocem zrobionym z czegoś puchatego i ciepłego, po czym chwyciła wiadro i zaczęła zbierać wodę z podłogi. Wyglądało to trochę, jakby wylewała błoto z piwnicy podczas powodzi. Revellon dopiero po chwili odzyskała język i przypomniała sobie, że należy podziękować.

– Proszę pani… Dziękuję za uratowanie mi życia. – Trochę dziwnie było jej mówić „proszę pani” do kogoś, kto wyglądał na rówieśniczkę, ale tutaj niczego nie była pewna.

– Och, jaka tam znowu pani. – rzuciła przez ramię, odstawiając pełne naczynie wody. – Mów mi… Merilla. Jestem nimfą wodną – uprzedziła pytanie.

Siedemnastolatka omal nie złapała się za głowę. Nikt nie wspominał, że w przeszłości istniały nimfy. Czy naprawdę ludzie w XXI wieku są tak ślepi, czy może powybijano te wszystkie stworzenia? A może istnieje jeszcze jakaś dziwna magia czy co to tam jest?

– Nigdy nie spotkałam nimfy – zwierzyła się.

– To nic dziwnego, w twoich czasach trudno przetrwać. Nasze naturalne środowisko, woda, jest zanieczyszczane. Nie czujesz tej różnicy? – odezwała się, wciąż pracując.

– Zaraz… skąd wiesz, kim jestem?! – przeraziła się dziewczyna. Nikt przecież nie miał wiedzieć o jej pochodzeniu…

– Och, to bardzo proste. Tylko Wybranej nie pękłaby głowa tyle metrów pod wodą. Gdyby nie ochroniła cię twoja aura już dawno byłabyś martwa. Szkoda tylko, że zużyłaś już jedną szansę. Ale spokojnie, nie powiem nikomu, skąd jesteś. Rozumiem doskonale te obawy, a ty musisz mi zaufać. Wiem, co potrafią zrobić piraci… – Wzdrygnęła się, a jej oczy jakby się zabłyszczały.

– Co znaczy… wybranej? – spytała, chcąc ominąć temat o piratach.

– Cóż, należy spytać losu. Nie mamy wpływu na przyszłość. Wszystko, co robimy, jest koleją losu. Bo niby to nasz wybór, ale jednak… ktoś musiał to przed nami zaplanować.

– Nie zgadzam się. Sami dokonujemy wyboru. Słuchając własnej podświadomości. Ale uwierz mi, że żadną wybraną nie jestem. To, że się tu znalazłam, jest zupełnym przypadkiem.

 – Nie zgadzam się. – kobieta spojrzała jej w oczy, odrywając się od likwidowania wody z pomieszczenia. – Jedynie Wybrana mogła użyć Łamacza Czasu. Jedynie wybraną mogła ocalić jej własna aura. Masz jeszcze dwie szansy na tą łaskę. Nie zmarnuj ich, bo w przeciwnym razie zginiesz przy pierwszej lepszej okazji. Pozwól, że dam ci coś, co pozwoli ci ominąć serię pytań. Wszystkie odpowiedzi masz tutaj – podała jej książkę w białej okładce. – Każde słowo dotyczy wybranych, którzy przez wieki używali Łamacza. A teraz… musisz stąd iść. Wezwałam cię, ponieważ chciałam cię ostrzec. Piraci są wstrętni i okrutni Nie ufaj nikomu, nawet swojej koleżance Angelice. Przeczytaj to, co ci dałam. A teraz uciekaj. – Dotknęła jej czoła, a wszystko dookoła zawirowało.

~~***~~

Nawet nie możecie sobie wyobrazić, ile czasu zajęło mi poprawienie tego rozdziału. Nie wiem jak ja mogłam zrobić tutaj tyle powtórzeń :O W ogóle pisząc zdanie "... Pod nogami znajdował się miękki, zielony dywan" pierwotnie najdowało się słwo makijaż XD Jak ja to zrobiłam?

Dedykacja leci do Batgirl, ponieważ tak :D

W ogóle