25. Oddzielnie

Do pomieszczenia weszła średniego wzrostu dziewczyna o czarnych, krótkich włosach. Jej oczy były ciemnoniebieskie, a twarz blada. Była ładna – z pozoru delikatna, uśmiechnięta szesnastolatka o japońskiej urodzie. Wszystko jednak kłóciło się z jej strojem. Ubrana bowiem była w brązowe spodnie, do których przypięła skórzany pas na broń – Julia dostrzegła w nim noże, pistolety, sztylet i kilka innych zabawek. Do tego nosiła białą koszulę, na którą narzuciła jakąś zniszczoną kamizelkę. Same jej spojrzenie przyprawiało o dreszcze – było przenikliwe, twarde i urzekające.

– Dziękujemy, ale mamy wszystko pod kontrolą. – zaprotestował Sparrow, ale przerwała mu Angelika.

– Co niby mamy „pod kontrolą”? Zapowiedzianą na wieczór egzekucję, uciekającą księżniczkę, czy zgubionego syna Elizabeth?

Tamta japońska przeszła się wolnym krokiem po pomieszczeniu. Bawiła się jednym ze swoich noży, obracając go w rękach. Nie wyglądało to bezpiecznie, aczkolwiek wzbudzało ciekawość co do tożsamości czarnowłosej. Dla Revellon mogła być kimś na rodzaj wojowniczki albo jakiejś siedemnasto czy tam osiemnastowiecznej Łowczyni Nagród z filmu Gwiezdne Wojny. Ale już wiele razy się przekonała, że tutaj nie ma co ufać pozorom. Jack był tego najczystszym przykładem.

– No dobra, nie to nie. – Wzruszyła ramionami z zamiarem wyjścia, ale zatrzymał ją ten chłopak w więzieniu obok.

– Czekaj, mnie możesz uwolnić!

– Ymm… Mnie też! – krzyknęła w desperacji Julia.

Po chwili wszyscy oprócz Jacka byli chętni. W końcu on też zechce wyjść, pocieszyła się, ale nie była tego aż taka pewna. Zdążyła się już przyzwyczaić do tych jego wygłupów, rumu, poczucia humoru i optymistyczno-nienormalnych poglądów. Potrafił poprawić samopoczucie nawet tym w największym stadium depresji.

Ale Jack nie zamierzał zniżać się do tego poziomu.

– Szybko, idą tu! – Krzyknęła krótkowłosa, wysadzając ostatnie kraty. – Chcesz się uwolnić czy nie?! – Rzuciła Sparrowowi, ale ten nie odpowiedział.

– Jack… – Angelika uniosła brwi, a jej mina przypominała Julii tę ze „Shreka”, którą wykonywał Kot w Butach.

– No idźcie! – krzyknął kapitan, a oni nie mieli wyjścia.

Revellon opuściła to miejsce ze łzami w oczach.

~♠~

Barbossa chrupał ze smakiem kostki cukru na pokładzie „Zemsty Królowej Anny”. Uciekł wtedy z tamtej knajpy, ale nie zamierzał opuszczać portu w La Calle. Ta głupia księżniczka jest mu potrzebna, no i przecież nie pozwoli, aby Sparrow i jego załodżga zabrali mu Łamacz Czasu. Jego plan przewidział pewne rzeczy. Zdecydował, że część załogi zostanie na statku, druga wykona zadanie specjalne, a on i oddział składający się z dziesięciu zombie z „Zemsty”, odzyskają tę damulkę Brookley. Była potrzebna.  A teraz jeszcze ten cały Jack – jeśli on tego szuka, to skarb musi być prawdziwy.

Doprawdy cudem było to, że uciekł wtedy z tego przepchanego baru bez najmniejszego problemu. Niestety nie posiadał wystarczająco dużo ludzi, aby okiełznać dwa statki… No i aby się nie zabić. Osiągnięcie celu nie było takie proste.

– Hectorze, musimy się pospieszyć. Dziewczyna wkrótce wróci do domu, a Łamacz nie będzie czekał wiecznie. – Odezwał się Zeniban. Był to dość obrzydliwy zombie, o zielonkawej skórze i bardzo dużych mięśniach. Jak wszyscy przedstawiciele tej rasy, był całkowicie posłuszny kapitanowi.

– Nie obawiaj się, wszystko mam pod kontrolą! – Wyszczerzył się Barbossa, spoglądając w dal.

~♠~

– Nie zgadzam się, nie możemy zostawić tam Jacka! – protestowała Julia, gdy przedzierali się przez ciasny korytarz.

– Posłuchaj. Jakkolwiek uzbrojeni by byli żołnierze Deverona, Sparrow zawsze sobie poradzi. Temu staremu draniowi nic nie będzie. – szepnęła japońska-czy-tam-chińska dziewczyna, co o dziwo nieco podniosło Revellon na duchu. Nie wiedzieć czemu, miała wrażenie, że może zaufać słowom krótkowłosej.

– Niewątpliwie – mruknęła Angelika.

Dalej szli  w ciszy. Ich wybawczyni powiedziała, że ten ciasny korytarz prowadzi do wyjścia w piwnicy pałacu i że służył kiedyś jako skrytka podczas najazdów piratów. Julia chciała spytać, skąd ona to wszystko wie, lecz zrezygnowała. Oczywiście w głowie kotłowały jej się setki pytań,   ale miała dziwne wrażenie, że wystarczyło jedno nieodpowiednie, a straci głowę.

W końcu natknęli się na ścianę. Dziewczyna ostrożnie pchnęła jedną cegłę, a ona spadła z hukiem na kamienną podłogę. Po jakimś czasie mogli bezpiecznie wydostać się do piwnicy. Wokół pachniało gliną, a powietrze było wilgotne. Jak zapewne trudno było się domyślić, wokół porozstawiano koła garncarskie i inne przyrządy do wytwarzania naczyń. Revellon przypomniała sobie jedną ze szkolnych wycieczek: do skansenu w stanie Utah. Jednak to wszystko, co znajdowało się tutaj było miliard razy piękniejsze. Garnki i tym podobne były wykonane z świetną precyzją. Wzorki i malunku przewyższały o niebo te dwudziestopierwszowieczne. To, co pozostało po tamtych malunkach do czasów siedemnastolatki… Bez porównania.

– W porządku. Wydostaniemy się stąd tymi drzwiami – wskazała na ciężkie, drewniane wrota po lewej stronie.

– Nic z tego. Musimy odnaleźć tą księżniczkę, a mój s... – zaprotestowała Turner, a Chinka przewierciła ją wzrokiem.

– Proszę bardzo, zostań sobie tu sama. – odparła.

– Tak? Kto jest ze mną? – Elizabeth skrzyżowała ramiona na piersi.

Ku zdziwieniu czarnowłosej zgłosili się wszyscy oprócz Julii i tamtego chłopaka. Jak na swój wiek, musiała całkiem nieźle ukrywać rozczarowanie, bo rzuciła jedynie:

– Dobrze więc, szukajcie igły w stogu siana. Znaleźć wskazówki Lettego jest trudniej, niż wam się wydaje. – Revellon dostrzegła w jej oku niebezpieczny błysk, który wywoływał u niej gęsią skórkę. – To ślepy cel.

– Yyym, tak. Może już idźmy. – zasugerował delikatnie Gibbs.

– Świetnie. – Krótkowłosa otworzyła z impetem drzwi i wybiegła z pomieszczenia, a Julia i ten drugi, niewiele myśląc, pognali za nią.

~♠~

Jack Turner siedział ze spuszczonym wzrokiem na obitym skórą fotelu przy kominku. Nieźle zmarzł. Chciał natychmiast wyruszyć na pomoc mamie, ale Ora stanowczo zabroniła, ponieważ „musi odpocząć i się rozgrzać”. Dziesięciolatek podejrzewał jednak, że ona po prostu się trochę boi. W końcu Elizabeth znajdowała się w więzieniu pałacowym. U Deveronów. U Andrewa Deverona, czyli wymarzonego księcia z bajki dla Ory.

Mimo wszystko położył się grzecznie do swojego łóżka. W jego dziesięcioletnim mózgu kotłowało się wiele myśli. Na przykład: dlaczego akurat jego tato jest piratem? W głębi serca chciał być zwykłym chłopcem, który mieszka w normalnym domu. Tak jak większość ludzi w La Calle.

W końcu powieki same opadły mu na oczy i zasnął.

~♠~

– Strasznie ci dziękuję! – Uśmiechnęła się Julia do chińskiej dziewczyny.

– Drobiazg. – mruknęła tamta – A co zamierzacie teraz zrobić?

Revellon i ten ciemnowłosy popatrzyli po sobie.

– Tak zasadniczo to my się w ogóle nie znamy. – chrząknął tamten. – Ale wiecie co, skoro mamy wspólny cel, to moglibyśmy zapoznać się chociaż z wzajemnymi imionami.

– Wspólny cel, powiadasz? – Przenikliwy wzrok tamtej dziewczyny znalazł się na nim. – Zakładam, że wszyscy szukacie skarbu Lettego. W związku z tym możemy wyjawić swoje imiona, ale one mają moc. Imię przedstawia ciebie, twoją osobowość.

– Ach, nigdy nie słyszałam o czymś takim… Znaczy o tych imionach.... W każdym razie jestem Julia Revellon. – Uśmiechnęła się nieco.

– Andreas. – przedstawił się czarnowłosy chłopak.

– Mówcie mi… Rina. – Blondynce skojarzyło się to z Mandaryną czy tam Mandarynką, ale zachowała tę uwagę dla siebie.

– Hmm, a więc… Rina, wiesz, dokąd iść, aby odnaleźć skarb? – spytała.

Wiatr dął jak oszalały, sypiąc w oczy śniegiem całej trójce i zapewniając im jeszcze zimniejsze warunki. Powietrze było niesamowicie czyste i świeże. Wokół było kilka budynków na obrzeżach miasta i patykowate drzewa. Temperatura spadała, osiągając niższe miary niż Julia była sobie w stanie wyobrazić. Wiele razy słyszała na lekcji historii, że w przeszłości temperatury potrafiły wynosić w zimie nawet -40 stopni Celsjusza, a w lato +40. Ponoć wszystkie te fabryki, elektrownie, śmieci i tego typu zanieczyszczenia wpływały na to, że lodowiec się topił, a co za tym szło – wiatry nie były już tak zimne.

– Myślę, że pierwszą wskazówkę Lettego to ty już znalazłaś. – Nic nie mówiąc Rina wsadziła dłoń do kieszeni w spodniach Julii i wyciągnęła tamten dziwny kamień. – Wystarczy pomyśleć.

~~~~~~~********~~~~~~

Witam, witam! 

Cud! Dziś wieczorem naisałam rozdział 30, bo dostałam tyyyyle weny! Ach, więc mamy tutaj to oto dzieło. Nie wiem, czy wszystko jest idealnie, a wręcz wiem, że nic nie jest, ale mam ostanio cóż, no, mało czasu. Trochę.

Taa, to już 25 rozdział! Normalnie jubileusz XD 

No i wprowadzam nowych bohaterów! Teraz pozostało tylko kontynuować tę fabułę... oj, sporo przede mną. I uwielbiam gif na początku rozdziału :P

Z dedykacją dla Leny Sokołowskiej :)

PS: Kto widział już nowy trailer "Dead man tell no tales"? KLIK