24. Uwięzieni

Julia zamrugała oczami, a po chwili podniosła się do pozycji siedzącej.

Znajdowała się w średniej wielkości pomieszczeniu. Ściany były zrobione z połączonych ze sobą kamieni. Gdzieniegdzie usytuowane było małe okienko, przez które wpadała smuga ciepłego światła. Niestety, było zbyt małe, aby ktokolwiek mógł się przez nie przecisnąć. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że siedzi w celi więziennej: z każdej strony otoczona była żelaznymi kratami. Na szczęście nie była tutaj sama – po jej lewej stronie, zwinięta na sianie, spała Angelika. Po prawej jakiś nieznany przez nią koleś, którego twarz miała bliskie spotkanie z sianem. Przed oczami miała kolejne trzy więzienia, które od jej dzieliła na około metr szeroka ścieżka. Był tam Jack, Rlizabeth i Gibbs – każdy oddzielony od siebie kratami.

Spróbowała się podnieść, ale zakręciło jej się w głowie. Opadła z powrotem na siano. Siano, tak, ona też je miała. Właściwie było w każdej z celi. Sekundę później zorientowała się, jak jest jej przeraźliwie zimno. Musieli być wciąż w La Calle.

Objęła się ramionami i westchnęła. Siano jednak nie było głupim pomysłem. Jednak nie mogła ciągle wygrzewać się i siedzieć w miejscu – w filmach zawsze próbowali się wydostać na zewnątrz. Czemu nie zastosować tej reguły?

Podniosła się i szarpnęła kraty. Zauważyła, że wciąż ma na palcu pierścień-torbę. To dodało jej wigoru.

– Durne więzienie! No ruszcie się, przebrzydłe, stare kraty!

Szarpała się z tym jeszcze chwilę, ale nie odniosła skutku. Po chwili westchnęła, rzucając kilka przekleństw.

– Uwierz mi, próbowałem. Nie działa. – Usłyszała męski głos i natychmiast podskoczyła do góry. Ach, no tak. To pewnie ten koleś z twarzą w sianie.

Miał dogłębnie czarne oczy, które od razu przykuły jej uwagę. Było w nich coś dziwnego… W każdym razie jego włosy były tak samo ciemne jak narząd wzroku i sięgały mu do ramion. Twarz miał kształtną, jak na standardy XXI wieku. Musiał dużo trenować, bo posiadał sylwetkę idealnie umięśnionego mężczyzny. W sumie nie wyglądał na więcej niż 18 lat. Jego luźna, porwana biała koszula odkrywała gładki tors, na którym widniała wielka, czerwona rana, na szczęście już nie krwawiła.

– O... To ty nie śpisz? – spytała, kompletnie nie wiedząc, co powiedzieć.

– Nie, niestety. Siedzę w tym zapchlonym miejscu od dwóch dni i nie potrafię się wydostać. Co za ironia. –Skrzywił się.

Julia postanowiła tutaj zakończyć tę jakże ekscytującą rozmowę. Ton jego głosu wskazywał na to, że chłopak zazwyczaj nie siedzi w więzieniach...

Angelika przekręciła się w sąsiedniej celi i otworzyła oczy.

– Cudownie. Jak ja uwielbiam więzienie! – westchnęła.

– Jak już wrócimy na Perłę – wtrącił się Jack, który najwyraźniej już się obudził i teraz leżał na sianie jak król na tronie – Mogę zafundować ci tydzień w luksusowych celach pod moim dowództwem!

– Uspokójcie się! – Przewróciła oczami Revellon. – Musimy się stąd wydostać a nie gadać.

– No co ty nie powiesz?! – Poderwała się Elizabeth – Musimy znaleźć Jacka! Jest sam w tym przeklętym La Calle. Kto wie, co mu teraz zrobią.

No tak, prawda. Straż może szukać dziesięciolatka, który przebywał w obecności strasznych piratów, posądzonych o nic. Niech szlag trafi tego durnego Hectora, uciekł! Akurat on! Wszyscy pozostali siedzieli w klatkach.

– Nadal mamy busolę – wtrącił się Gibbs.

– Co nam da busola, skoro nawet nie potrafi nas doprowadzić do wskazówek… – Malon spojrzała niepewnie na Turner, ale blondynka wyglądała, jakby spodziewała się, czego szukają.

Wzrok Julii padł na siedzącego w kącie czarnookiego chłopaka. Głęboko nad czymś myślał. Właściwie nikt nie miał żadnego pomysłu, jak stąd wyjść. Jack zaczął gadać o tym Williamie, którego spotkała na „Latającym Holendrze”. Dowiedziała się, że był zwykłym kowalem, który potrafił wyjąć takie kraty z zawiasów, gdy to Sparrow był uwięziony  Port Royal…

Dalej nie słuchała. Wbiła wzrok w kamienie, z których zrobiony był budynek. Niby zwykła litosfera, ale jednak… Ile minerałów potrzeba było, aby coś takiego powstało? Ile lat powstawały te skały?

Jej uwagę przykuł nagle jeden z kamieni. Wyglądał jakby dopiero co go dodano do konstrukcji… Jego biały kolor był niemal nieskazitelny, niepobrudzony żadnym kurzem czy czymś innym.

Zanim jednak zdążyła cokolwiek z tym zrobić, do środka weszli kobieta. Ubrana była w długą czerwoną suknię z koronką. Duży dekolt odsłaniał delikatną skórę dziewczyny i jej bladą erę. Włosy miała w kolorze aksamitnego brązu.  Jej duże oczy i pełne usta świetnie ze sobą współgrały i czyniły ją piękną, wręcz idealną, może dwudziestolatką.

– Świetnie, mamy naszych jeńców. Co, podoba wam się nowy dom? – Jej głos ociekał jadem, ale był bardzo ładny i pociągający. – Niestety, nie pozostaniecie tu na długo – Przejechała palcem po szyi, co symbolizowało śmierć.

– Oj, skarbie, ale co ja ci zrobiłem? Albo wiesz co, mam pomysł! Wydam ci w ręce bardzo cenny skarb,  a ty mnie wypuścisz! Co ty na to? – Odezwał się Jack.

– Jak śmiesz! Nie masz żadnego skarbu! Cała broń i pieniądze zostały ci odebrane. – Tamta złożyła ręce na piersi, co Julii trochę przypomniało obrażoną księżniczkę z jakiegoś filmu.

– Jak to nie? Ta tutaj świetnie się nada na służącą! Jest moją… Załogą!

– CO?! – Oburzyła się Revellon, widząc, że Sparrow na nią wskazuje. No dobrze, mogła zaakceptować jego okropne zwyczaje i dziwne rozumowanie, ale posługiwanie sią nią jak kartą przetargową… Są jakieś granice.

– Słuchaj, nic mnie nie obchodzi jakaś dziewczyneczka. – Zmarszczyła brwi – Przygotujcie się na egzekucję dziś wieczorem. Aha, i gdzie ten szczur Barbossa?

– Właśnie o tym mówimy. Nie było nas w jego załodze! – Odezwała się Julia, wciąż nie mogąc przyjąć do wiadomości tego, że  została skazana na śmierć za coś, czego tak naprawdę nie zrobiła. – Nie mamy pojęcia!

Aksamitna dama fuknęła pod nosem, po czym wyszła bez słowa, chyba nie zmieniając niestety swojej decyzji. Chłopak w czarnych włosach spojrzał w małe okienko. W jego czarnych oczach dostrzegła coś, co wydało jej się tak bliskie… Tęsknota za domem. Angelika bawiła się źdźbłem siana, Gibbs przyglądał się busoli, Elizabeth siedziała w kącie i milczała, natomiast Jack był jak najbardziej ożywiony – dokładnie studiował każdy najmniejszy fragment swojej celi.

– Słuchajcie, musimy walczyć. Nie poddamy się chyba teraz, prawda? Znajdziemy wyjście! Te kraty nie są niezniszczalne. A mamy do osiągnięcia cel. Mamy do odnalezienia niesamowitą rzecz, która da nam to, czego najbardziej pragniemy. – Pokrzepiła ich Elizabeth. W oczach miała niesamowite iskierki nadziei, które mimo wszystko dodawały nieco otuchy. – Ta cała „księżniczka” Anna jest słaba. Władzę daje jej Deveron. Albo jej ojciec, Henry Richard Brookley. Jeśli jakimś sposobem odetniemy ją od tych pałaców, będzie nikim. Zwykłą, rozkapryszoną idiotką.

– Świetnie to ujęłaś! Będę to wykorzystywał – mruknął Sparrow.

„Ale to było suche”, pomyślała z zażenowaniem siedemnastolatka. Niestety nic nie wniosło do tej jakże inteligentnej operacji „WYDOSTANIEMY SIĘ Z WIĘZIENIA”. Chociaż to co powiedziała Turner mogło być przydatne. Szkoda, że nie mieli żadnej możliwości działania.

Spojrzała jeszcze raz na ten dziwny, biały kamień. Coś było tam napisane… Podczołgała się i  przeczytała: „.ogetteL akwózaksw azswreip tsej oT”. Super, czy to pisał jakiś analfabeta?

Jednak było to coś niepokojącego. Dotknęła białego kamienia… I wyjęła go ze struktury. Na odwrocie widniał jakiś napis, ale literki były tak małe, że trudno było je odczytać. Skała była wielkości mniej więcej pięści dziecka. Revellon czuła potrzebę zatrzymania tego czegoś. Może po prostu nie umiała znaleźć przekazu tego... kamienia?

Niestety nie zdążyła nawet pomyśleć, bo na schodach prowadzących do celi usłyszano kroki. Julia niewiele myśląc wsadziła sobie kamień do kieszeni.

– To co, chcecie się stąd wyrwać? – Usłyszeli kobiecy głos.

~♠~

Jack szedł nieśmiało wąską uliczką w kierunku Północnego Rynku w La Calle. Po incydencie w barze poczuł, że jego mama ma też swoja waleczną i mroczną stronę. Oczywiście, że się przestraszył. Które dziecko postąpiłoby inaczej? Ale mimo to martwił się o Elizabeth. Byli w końcu rodziną. Nieidealną, ale byli. Teraz musiał tylko wrócić do domu i wtulić się w ciepły koc, porozmawiać z Orą i dziadkiem, może poprosić ich o pomoc… Przecież strażnicy zabrali mamę.

Jego oczom ukazała się dobrze znana uliczka, na której mieszkał całe życie. Było już całkiem ciemno i trochę go to przerażało, ale dotarł na miejsce i zapukał do środka. Cisza. Drugi raz – cisza.

Zaczął się poważnie zastanawiać, czy dobrze zrobił. Gdy tylko mama kazała mu uciekać, schował się w jakiejś starej beczce. Gdy już wyszli, wszystko wróciło do normy – hulanki nadal trwały w najlepsze. Wtedy też to pospiesznie uciekł z zatłoczonego miejsca. Przedzierając się przez śnieżne zaspy, dotarł najpierw do posiadłości przyjaciółki Ory – Kamili, ale nie zastał jej w domu. Potem uciekał przed jakimiś psychicznymi alkoholikami, aż wreszcie doczołgał się do swojego domu… Pytanie tylko, czy ktokolwiek tam jest.

Usłyszał stukanie drewnianych butów na skrzypiącej, starej podłodze. Dobrze to znał – Ora chodziła tak co ranek, przynosząc na śniadanie ciepły chleb od Kamili. Jej rodzice mieli piekarnię i sprzedawali pyszne wypieki. Czasami dostawał od nich rogala za darmo… Ale czy dzisiaj te stukoczące buty to na pewno była siedemnastoletnia, grubsza kobieta?

Klamka poruszyła się i w progu stanęła… Tak, Ora.

– Jackie? Co ty tutaj robisz? Co z mamą? – Spytała opiekuńczo.

– Stało się coś strasznego… Wszystko i opowiem, ale musimy opowiedzieć całą strategię. Chyba wiem gdzie zabrali moją mamę. 

~~~~~~~~~~****************~~~~~~~~~~~~ 
Zapomniałam wstawić wczoraj.
Nie sprawdzałam błędów.
Obrazka szukałam długo.
Do zobaczenia!