00. Cisza

Huk. Jedynie to słyszał w tej chwili majtek.

Wokół szalała burza. Woda wlewała się na pokład z wszystkich stron, tym samym powoli zaciągając okręt na dno. Byli zgubieni.

– Kapitanie! Co mamy robić?! – Rzucił sternik przez ramię. Mimo silnych barków z trudem podoływał swojemu zadaniu. Z każdą minutą było coraz gorzej.

– Przeciągnąć liny! – Padła komenda Pierwszego Oficera. – Do wioseł! Trzymać kurs!

Załoga uwijała się jak mogła, ale nie dawała rady. Kapitan zaś stał w miejscu i z przerażeniem wpatrywał się w chmury, które zbierały się tuż nad nimi. Nie był w stanie wydusić z siebie słowa, nie był w stanie drgnąć. Zasypywano go pytaniami: „co mamy robić?”, ale on już wiedział, że to ostatnie chwile jego życia. Podziwiał naiwność swoich majtków i oficerów, którzy wciąż wierzyli w „ostatnią deskę ratunku”.

– Kapitanie! Zrób coś! – wykrzyknął rozpaczliwie kucharz – Ty tu rządzisz! Chcesz nas wszystkich przedwcześnie wsadzić do grobu?!

Ale on tylko stał i obserwował niebo. Deszcz ciął niemiłosiernie, błyskawice strzelały im niemal przed nosem. I w końcu stało się. W ułamku milisekundy prąd trafił w samo bocianie gniazdo. Strużka niebieskiego światła przemknęła po całym pokładzie, zabijając wszystkich, którzy przebywali na galeonie.

Wielki, sławny „Śmiałek” zatonął. Wraz z całą swoją załogą.

~♠~

Słońce świeciło wysoko na niebie. Błękitne sklepienie było całkowicie czyste, nie dało się dostrzec ani jednej, małej chmurki. Tafla wody była idealnie gładka i przejrzysta. Świat jakby stanął w miejscu. A wszystko za sprawą nadludzkiej siły. Siły, która była złudna i podstępna. Prowadziła ślepo do niepoprawnego celu.

A ona obudziła się. Sama, na środku oceanu. Jej jasne włosy delikatnie powiewały na lekkiej bryzie, głębokie oczy oddawały kolor morza. Biała suknia zdawała się jaśnieć w blasku słońca. Twarz miała ładną, ale nie do końca dojrzałą.

– Co ja mam na sobie? – spytała, oczekując odpowiedzi od morza. Ale – jak przypuszczała – nikt się nie odezwał. Dziewczyna rozejrzała się wkoło: była sama, na środku jakiegoś oceanu. Leżała na białym, pływającym kole, rozmiarów średniej wielkości stołu. Stopy miała bose. Jedynym elementem jej ubioru była niezwykle zwiewna, biała suknia.

Już stwierdziła, że to sen, gdy zauważyła coś jeszcze. Na jej serdecznym palcu u prawej ręki widniał biały pierścień. Oczywiście, że biały, wszystko było białe. Tyle, że ten wyglądał na jakiś inny, zupełnie niepodobny do wszystkich pierścieni. Dziewczynie wydawało się, że jest on zrobiony z gumki lateksowej, a tam, gdzie powinien być klejnot, znajdowało się coś, co wyglądało jak miniaturowy plecak. To wszystko nie miało kompletnego sensu.

Zdjęła pseudo pierścień i położyła go obok siebie. Już miała wskoczyć do wody, ale nagle coś ją zatrzymało. Obok niej leżała biała, sportowa torba. Czy to normalne? Zajrzała do środka. Było tam sporo ciuchów na zmianę, ale nie takich, jakie miała na sobie. Były to sportowe bluzki i spodnie, buty do biegania, a także parę dziwniejszych rzeczy, jak staroświeckie obuwie do kolan. Odkopała świeże jedzenie i wielkie butle z wodą. Znalazła stertę ręczników, koce, chusteczki higieniczne, szablę i pistolet. Te ostatnie wyglądały jak z epoki odrodzenia i to bardzo zaniepokoiło dziewczynę.

Podsunęło to jej również bardzo ważne pytanie: gdzie była? Wokół widziała tylko gładką taflę wody. Żywych dusz brak. Chyba że…

Zaczęła na powrót grzebać w torbie. Trzymała kciuki, aby tam był. Jakikolwiek model, jakikolwiek stan. Byle by był. Ale niestety. Ani śladu po telefonie komórkowym. Czyli została sama. Zero kontaktu z cywilizacją. Zapewne niedługo zginie z głodu albo z pragnienia. A także z braku ubrań zdatnych do noszenia. Chociaż nie, to ostatnie dało się załatwić.

Po chwili przebrana była w czarne spodnie za kolana i lekką, białą bluzkę. Blond włosy splotła w długi, gruby warkocz. Włożyła białe buty do biegania i zapięła torbę. Gdy tylko chwyciła ją do ręki, pojemny plecak zmienił się w biały pierścień, który niedawno miała na palcu. Dziewczyna postanowiła zrobić to, co było chyba najrozsądniejszym wyjściem w tej sytuacji: włożyła miniaturową torbę na palec i czekała.

Nic nie  jadła i nie piła aż do zachodu słońca. Siedziała tylko i wpatrywała się w horyzont. Od tafli wody odbijały się promienie łagodnie zachodzącego słońca. Było tu tak spokojnie i cicho. Zbyt cicho. Pozornie łagodna atmosfera wywoływała w sercu dziewczyny większy strach, niż jakakolwiek burza, wiatr. Czuła samotność unoszącą się w powietrzu. Przerażająca cisza. Jakby oczekiwanie.

W końcu zaczęła śpiewać. Cudna melodia bez słów poniosła się po wodzie. Odbiła się echem od zbliżającego się statku i powróciła do uszu artystki. Chwila… Zbliżającego się statku?

~******~ 

Witam Was!

Postanowiłam założyć tego bloga, bo zaczęłam się interesować 

Piratami, jak widać. Długo się zastanawiałam, czy to opublikować, ale w końcu zdecydowałam, że jednak to zrobię. Mam pomysł i wenę, oraz chęci. 

Poaty będą pojawiać się o środę, ponieważ

prowadzę jeszcze dwa blogi o SW. No cóż, to jest takie trochę inne 

pokręcone ff o Piratach. Mam nadzieję, że ktoś to przeczyta :)

No to tyle. Wiem, że nie jest idealnie, ale blogger odmawia współpracy.

Pozdrawiam ;)