04. Nowy członek załogi

Julia stanęła na lądzie pierwszy raz, odkąd się tu znalazła. Było to całkiem przyjemne uczucie. Mokry piasek łaskotał ją w stopy.

Rozejrzała się. Była na jakiejś malutkiej wysepce. Wzdłuż brzegu rozciągała się plaża, a za nią był mały las z palmami. Jakieś kilkaset metrów dalej na wodzie kołysał się ogromny statek, który to przyczynił się do postoju tutaj.

Słyszała krzyki człowieka, ewidentnie męskie.

– No cóż… raz się żyje, trzeba ratować to swoje jedno jedyne życie. – Stwierdziła, po czym pobiegła co sił w kierunku ludzi. Była przygotowana na niepożądane akcje: wcześniej przypięła szablę i pistolet do pasa. Biały pierścień z funkcją torby włożyła na serdeczny palec prawej ręki.

Gdy była już wystarczająco blisko, przykucnęła za jednym z krzaków i uważnie przyjrzała się przybyszom.

Jeden z nich był niezbyt wysokim mężczyzną nieco po czterdziestce. Miał czarne włosy, miejscami przypominające dredy. Nie była w stanie dostrzec jego koloru oczu. Niemniej jednak twarz miał dość przystojną. Nosił ciężkie buty do kolan, raczej ciemne spodnie, rozpiętą, zwiewną koszulę w kolorze białym, oraz skórzaną kamizelkę. Na głowę włożył czerwoną bandanę i kapitański kapelusz.

Drugą z nich była Kobieta. Miała może 30 lat. Nosiła ubrania podobne do tego pierwszego, z wyglądu zaś była dość atrakcyjna. Długie, ciemne włosy spływały na jej ramiona. Oczy błyszczały w świetle księżyca. Mimo, że niebo było dość pochmurne, ten oświetlał całą przystań.

Trzecią osobą był niski, grubszy mężczyzna przed pięćdziesiątką. Miał niechlujnie ogoloną twarz, a jako ubrania miał jakieś szmaty. Dźwigał wielki wór na plecach.

Julia wytężyła słuch.

– …płynie szybciej... – Usłyszała głos kobiety.

– Wsiadajmy, kapitanie! – zawołał ten niski, po czym wrzucił do szalupy wielki wór. Rozległ się dźwięk uderzającego o siebie szkła. Ten pierwszy powiedział coś do dziewczyny, po czym wszyscy troje wsiedli do małej łódeczki.

Zrozumiała, że ma ostatnią szansę. Wyskoczyła zza zarośli i podbiegła do szalupy. Zdziwione spojrzenia wszystkich trzech wylądowały na Julii.

– Eee… Zdaje mi się, że… – Próbowała bezskutecznie skleić zdanie.

Mężczyzna o długich, czarnych dredach i ciemnych oczach uniósł brwi.

– A ty skąd się tu wzięłaś, skarbie? Wyglądasz znajomo. Groziłem ci już kiedyś? – Spytał, jak gdyby nigdy nic. Julia zrobiła przerażoną minę.

–Szczerze, to wątpię, że się znamy. No chyba, że… – ugryzła się w język. Nie powinna wszystkim rozpowiadać o swoim pochodzeniu. – Zresztą nie. A wy kim jesteście?

– O mnie zapewne słyszałaś… – Zrobił minę, jakby oczekiwał odpowiedzi. – Ech, Kapitan Jack Sparrow. – Westchnął.

– Angelica Malon, Joshonny Gibbs – powiedział niski grubasek, wskazując najpierw na dziewczynę, potem na siebie.

– Aha, a ten okręt to wasz? – wskazała na ogromny statek, kołyszący się na wodzie.

– Tak…

– Nie. – przerwał Jack Angelice – To mój statek. Ten tu – wskazał na Gibbsa – To jeden z mojej załogi. A ta będzie przebywać na moim statku, jako gość. A tu – kopnął nogą wielki wór – znajduje się mój rum. KPW?

– Dobrze, nie wnikam. Mam tylko jedno pytanie: mogę się z wami zabrać? Bo tak trochę nie mam się gdzie podziać… – rzuciła prosto z mostu. Szczrze była z siebie dumna, że udało jej się cokolwiek powiedzieć, nie chowając się za krzakami.

– I to mi się podoba. – Sparrow uśmiechnął się w sposób, który sprawiał, że Julia cieszyła się, że nie są wrogami. – Witaj na pokładzie „Czarnej Perły”, złotko. Najpotężniejszego pirackiego okrętu w dziejach.

~♠~

– A więc jestem Julia Revellon. – zaczęła – Mam siedemnaście lat i… chyba tyle o mnie. – Wymamrotała. Nadal była w szoku, że ten pirat ją przyjął. 

Jack Sparrow zdawał się nie słuchać odpowiedzi na zadane przed chwilą pytanie. Uważnie przyglądał się swojemu kompasowi. Co dziwne, igła wcale nie wskazywała północy.

– Twój kompas jest zepsuty – stwierdziła, na co ten niski, Gibbs, odpowiedział śmiechem.

– Och, wszyscy tak myślą. Ale tak naprawdę – nachylił się nad jej uchem i powiedział stonowanym głosem – Tak naprawdę busola wcale nie jest zepsuta. Wskazuje to, czego najbardziej pragniesz.

Julia stanęła i zastanowiła się przez chwilę. Co by wskazała w jej rękach? Dobre pytanie. Teraz Revellon zdecydowanie najbardziej pragnęła wrócić do domu. Ale czy ten kompas wskaże jej przyszłość? To raczej nierealne.

– Czego najbardziej pragniesz, kapitanie? – spytała po chwili Sparrowa.

– Zdaje mi się, że… – spojrzał na obracającą się igiełkę – Rumu. – Joshonny pędem przyniósł dwie butelki alkoholu – jedną dla siebie, drugą dla Jacka.

Mężczyzna wypił pół butelki, po czym znów spojrzał na kompas. Wskazywał jeden kierunek – wschód.

– Kurs na wschód, panowie! – Zatoczył się. – A ty, młoda damo, czego najbardziej pragniesz? – uśmiechnął się, ukazując rząd złotych i srebrnych zębów. Julia już była w stanie stwierdzić, że to szaleniec. Pirat, który może być bardzo niebezpieczny. Nie był groźny z wyglądu. Charakterem nie wskazywał na to, żeby był jakoś szczególnie wrogi. Ale dziewczyna czuła, że Jack jest bardziej niebezpieczny, niż wszyscy inni, którzy zionęli grozą. Miał bowiem w sobie coś… wyjątkowego.

– Ja…? No w sumie, to… – Chwyciła busolę do ręki.

Igła z początku wskazywała nadal w kierunku wschodnim. Ale po chwili zaczęła się kręcić w kółko. Obracała się coraz szybciej i szybciej. Busola zrobiła się niebezpiecznie gorąca.  

Siedemnastolatka krzyknęła i upuściła przedmiot, który natychmiast przestała wariować.

Kapitan spojrzał na dziewczynę, robiąc wielkie oczy. Angelica, Gibbs i cała załoga gapiła się na Julię. Wszyscy zastygli w bezruchu.

– No, no. – Jack podniósł swój kompas z niezwykłym wdziękiem, niepasującym do mężczyzny – Chyba pora na małą przerwę, panowie. Przywiozłem nam zapas rumu! – Uśmiechnął się od ucha do ucha, na co załoga odpowiedziała niekontrolowanym okrzykiem radości, całkowicie zapominając, co właśnie się stało.

~********~

I kolejny rozdział za nami.

Wiem, że dno.

To chyba rozdział, który najmniej mi się podoba z tych wszystkich, które dotychczas napisałam (a jest ich 9). Obiecuję, że następny będzie ciekawszy, bo pojawia się. Tam nowa bohaterka

Cóż, na dzisiaj to tyle.

Pozdrawiam, do następnego ;)