31. Pożegnanie

Anna jeszcze nigdy w życiu nie poczuła takiej ulgi na widok Jacka Sparrowa. W ręce trzymał kawałek szkła, który kiedyś zapewne był wylotem szklanej butelki po winie. Albo czymś gorszym. Na jego szeroko uśmiechniętej twarzy dało się dostrzec czerwone kropelki jakiegoś trunku.

– No, miło było, ale ratując ciebie mogłem niechcący wzbudzić czujność jakichś całych batalionów wojsk z tego pałacu czy coś Także wiesz, musimy się stąd usunąć. – Zasugerował, ale Brookley nie przeszło nawet przez myśl, aby zostawić tu ojca. Nie w takim stanie.

– Nie zostawię mojego taty – powiedziała, po czym pobiegła w stronę komnaty Henry’ego.

Jack mimo wszystko pobiegł za nią, co chwilę próbując namówić dziewczynę do ucieczki. Ach, kiedyś by tak zrobiła – ba, nawet kilka… naście dni temu. Zrzuciła z siebie dwadzieścia kilogramów samolubstwa, które dotąd przygniatało jej serce do podłoża, czyniąc je zimnym jak lód. Nie była świadoma swojej ślepoty.

Ale Chris ją zdradził. Ona porzuciła Andrewa ze złamanym sercem. Sprzymierzyła się z piratami. Po… no tak, dobra. Polubiła Elizabeth. Współczuła jej. Żałowała swoich czynów. A jej ojciec powiedział, że… że to jego koniec.

Nim zdążyła zwątpić i poddać się strachowi, otworzyła z hukiem drzwi do pokoju, w którym leżał Henry. Żył, ale jego oddech był równie świszczący co wcześniej. Brookley zupełnie zapomniała o Jacku, podbiegając do swojego rodziciela.

– Tatusiu, proszę, trzymaj się. – Złapała go za rękę, która trzęsła się przeraźliwie.

– Anusiu, posłuchaj mnie teraz – wysapał.

 – Nie, tato! To ty posłuchaj mnie! Nie umrzesz mi teraz… nie… – I zaniosła się płaczem. Trochę to potrwało, ale w końcu wydusiła ciche: – Przepraszam, za wszystko. Byłam okropnym człowiekiem.

– Nie, moja kochana. Byłaś cudowna… ale… – Zakaszlał, a stróżka krwi spłynęła po jego suchej i bladej skórze twarzy. – Pamiętaj. Podążaj za tym, czego pragniesz. Teraz liczy się tylko twoje szczęście.

– Nie rozumiem… Zawsze miałam być idealną księżniczką. Tym, kim chciałeś, był była – dumną damą.

– Widzisz, bo to jest tak – jeśli jesteś śpiewakiem, na próbach wykonujesz utwory świetnie. A jeśli masz wystąpić przed publicznością… Wszystko się miesza. Coś rozumiesz. Coś innego niż tam, w małej sali na próby. Aaa…

– Tato, TATO! – Anna wpadła w szał – nie była w stanie powiedzieć, co wtedy się stało. Krzyczała, ale ojciec nie oddychał. Umarł. Odszedł. I nigdy nie wróci. Po raz kolejny z chęcią wyprułaby flaki temu idiocie Chrisowi. Pamiętała, że Sparrow chwycił ją za ręce i wyszedł na korytarz, niewiele mówiąc. Jak już trochę się uspokoiła i dzikie krzyki przerodziły się w cichy szloch, zdała sobie sprawę, że pirat jest niesamowicie poważny. To znaczy… nie skupiała się na nim, ale zauważyła, że nie odzywa się i jedynie przebiera oczami po całym holu. Potem uświadomiła sobie coś jeszcze dziwniejszego: nikt ich nie gonił. Nie szukał.

– Co się stało? – szepnęła, a jej głos brzmiał, jakby miała w gardle gwoździe i śruby. Gardło bolało ją niemiłosiernie, ale jakoś wcześniej się nie zorientowała.

– Chodźmy stąd, dobrze? Pałacowi zajmą się twoim ojcem.

Bez słowa ruszyli cicho korytarzem, stawiając niedbale kroki. Wzrok wbili w ziemię, ale Jack i tak co chwilę oglądał się dookoła. W pewnym momencie coś się stało i Sparrow podskoczył do góry.

– Jedną chwileczkę, księżniczko. Jeśli zdobędziemy łamacz, możemy odwrócić bieg czasu! Co oznacza, że twojego ojca da się wskrzesić! – powiedział, a oczy Anny zabłyszczały.

– Nigdy nie wierzyłam w tę przepowiednię o Skarbie Lettego. Ale zrobimy tak, jak ona nakazuje i przywrócimy mojego ojca do życia – odparła, biegiem rzucając się przed siebie. Sparrow popatrzył na nią jak na wariackiego chomika, ale pognał w ślad dziewczyny. MIała teraz nadzieję. Może naiwną, ale ją miała.

Dotarli do pozostałych, jakimś cudem, niezauważeni. Niezbyt wiele rozmawiali. Anna po prostu czułą czystą złość – na Chrisa Leona Rodrigueza może też, ale bardziej na samą siebie. Wplątano ją w coś, w co brnęła. Niedobrze.

A jednak… Jakaś szalona cząstka jej umysłu naprawdę mocno trzymała się myśli. Niebezpiecznej myśli. Wciągała ją od kilku dni, ale dzisiaj przeskoczyła z poziomu 10 do 10 000 (I to uczucie, kiedy w głowie siedzą mi jednostki pola… Matma, fizyka, pozdrawiam :D).

– I co teraz robimy? – spytała w końcu dwudziestolatka, a trzy zaskoczone spojrzenia znalazły się dokładnie na niej.

– No, naturalnie, szukamy załogi, łupimy jakiś okręt, płyniemy odbić Perłę, znajdujemy Julię Revellon i przyłączamy się do poszukiwania Wskazówek Lettego – wyrecytował Jack w taki sposób, jakby mówił „Wstajemy z łoża, ubieramy się, jemy śniadanie, idziemy na spacer w ogrodzie i przyłączamy się do zrywania polnego kwiecia”.

– Ale Kapitanie, „czarna Perła” jest przecież w tamtym porcie…

– Drogi Joshonny, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że Barbossa, widząc taką okazję, przepuści ją. On zawsze chciał dorwać się do mojego statku. Nie, do mojego marzenia. Wolności! To wbrew prawom, bo ja jestem tu kapitanem. Kapitan zawsze ma rację. – przerwał Sparrow.

– Ekhem, to tak jakby troszkę…. No, w sensie ta służba na Latającym Holendrze, całe zamieszanie z Davy Jones’em, dwa lata na Perle no i…

– Ach, zapewniam cię, panie Gibbs, że te szczegóły nie mają żadnego znaczenia.

Zabawne. Anna nie komentowała, ale ten cały „kapitan” zachowywał się dziwnie. To nie miało sensu. Jakby go w ogóle nie obchodziły jej losy, to, że straciła ojca.

– Przestańcie się bawić jak dzieci! Ja właśnie straciłam ojca! Okażcie chociaż krztę współczucia! – wykrzyknęła w końcu, ale jej głos brzmiał jak stare, nienaoliwione drzwi.

– Proponuję oszczędzać gardło, moja droga. A tymczasem czeka nas najprzyjemniejsza część całego planu – bar!

~♠~

Zadziwiające, jak łatwo przyszła im ucieczka z żółtego statku - pasażerowie transportowca nawet nie zwrócili uwagi na zeskakujących z kotwicy na pomost osobników. A może ich nie zauważyli. W każdym razie poszło nieźle.

Julia rozejrzała się wkoło. Pogoda nie różniła się zbytnio od tej w La Calle – śnieg pokrywał uliczki i dachy domów, z których unosiły się kłęby dymu. Ludzi było tu jednak znacznie więcej – pędzili gdzieś przed siebie, wozy konne i jakieś mniejsze karoce przemierzały metry brukowanych dróg.

– Skąd tu takie tłumy ludzi? – spytała w końcu.

– Wenecja – mruknął Andreas.

Jednak to miasto w ani jednym procencie nie przypominało Wenecji. Był tu port, owszem, ale – z tego co pamiętała – budynki wyglądały na zbyt biedne. No i żadnych rzek i innych wód. Przecież Wenecja to miasto na wodzie.

– Wenecja przyciąga tu ludzi, bo jest taniej. Wiesz chyba, o co chodzi – powiedziała Rina, ale Revellon zrobiła głupią minę. Japonka wywróciła oczami.

– Jesteśmy w Joses. Jakieś pół mili (około 3,5 km) od Wenecji. Jako że noclegi są tam bardzo drogie, ludzie po prostu zatrzymują się tu, a w dzień wyjeżdżają do Wodnego Miasta – wyjaśniła.

Miało to sens, kto by nie chciał oszczędzać.

– W takim razie idziemy do Wenecji? – zdziwiła się.

– Musimy zdobyć cieplejsze ubrania i coś do jedzenia. A potem ruszamy dalej na zachód – powiedziała Hong.

Julii ścisnęło się gardło. Mogła przecież coś im pożyczyć – w torbie były koce, a na Rinę pewnie pasowałaby jakaś kurtka. Ale musiałaby się zdradzić… A tego nie chciała. Nie chciała myśleć, co będzie, kiedy wszyscy się dowiedzą. Może gdyby od razu wszystko wyjawiła, byłoby jej teraz łatwiej… Ale czemu miałaby wtedy myśleć racjonalnie? Przecież to ją oszołomiło.

– To… na co czekamy? – Zgrzytnął zębami Andreas.

– Julia ma ciepłe ubranie, więc to nie problem dla niej – mruknęła japonka.

Siedemnastolatka przygryzła wargi. Co ta dziewczyna do niej miała? A może chciała w ten sposób wyrazić zainteresowanie… Pochodzeniem? A może ona już wie? Nie, mimo wszystko Revellon będzie udawać, że nie zauważa wymownych reakcji…

Ruszyli w końcu przed siebie, nie odzywając się do siebie.

~♠~

Elizabeth wtuliła się mocno w pierś swojego synka.

– Dobrze, że wróciłeś do domu. Kocham cię, mój mały. Dzielnie sobie poradziłeś – powiedziała – Wiesz co, myślę, że chyba jeszcze cię stąd nie zabiorę. Popełniam błąd, chcąc to wszystko przyspieszyć. Mam za dużo na głowie.

– Mamo…

– Posłuchaj mnie teraz, Jackie. Muszę dziś odpłynąć, mam bardzo ważną rzecz do załatwienia. Muszę zrobić coś naprawdę ważnego… I… i mogę nie wrócić. Ale jeśli tylko mi się uda, od razu przypłynę tutaj z twoim tatą. Przysięgam. Ale ty się nie bój, dobrze? Trzymaj się dzielnie. Ćwicz sprawność i pomagaj Orze. – Złapała go za ręce, spoglądając w oczy swojemu największemu skarbowi. Nie mogła znieść myśli, że być może widzi go po raz ostatni…

– Kocham cię, mamusiu – odparł Jack, całując Swann w policzek. Ona odwzajemniła gest.

– Żegnajcie! – odetchnęła, wychodząc z domku przy małej, wąskiej uliczce. Teraz miała wyraźne cele – odnaleźć załogę, Barbossę, Jacka i spółkę, Julię, zdobyć Łamacz i na zawsze odmienić swoje życie.

~~~~~~~~**********~~~~~~~~~ 

Hej!

Ten rozdział wyjątkowo mi się podoba :o KIedy ja go pisałam!

Jak ten czas leci... Ach, ile szkoły. Teraz nadchodzą te

tygodnie mega zawalone testami itd. Dzisiaj (to znaczy teoretycznie wczoraj, bo piszę to 21.03.2017r.) był dzień wagarowicza i wiosny! Kto uciekł z lekcji? :P Ja nie, poszłam na koncerty do muzycznej :) 

Dedykacja leci do Leny Sokołowskiej. dziękuję, że zawsze jesteś ze swoim komentarzem ^^

PS: (23.03) Bardzo przepraszam za brak rozdziału, ale z powodu nauki nie mogłam go nawet opublikować >.< Dzięki dla Batgirl. Jest tu nowa notka dla ciebie xD♡