28. Sny

Rina powiedziała, że dość długa droga przed nimi, bo parowiec musi zahaczyć jeszcze o małą wysepkę w zupełnie innym kierunku. Zaraz po tym, jak muskularni mężczyźni odeszli, znaleźli sobie lepsze schronienie – wielkie pudło z sianem. Mieścili się tam we troje, a w dodatku nie było tak przeraźliwie zimno.

– To było przerażające. Wiecie, że jeśli oni się dowiedzą, to mogą nas zabić, prawda? – powiedział Julia, zagrzebując się w sianie po szyję.

– No może bez przesady, zabić to chyba nie.

– To nawet nie było przerażające… – mruknęła Rina, co zakończyło dalsze rozmowy. Julia postanowiła się przespać, co faktycznie przydało jej się po tylu wrażeniach. Niemal natychmiast zasnęła.

Znajdowałam się w budynku mojej szkoły. Na początku trudno było mi w to uwierzyć, bo nie byłam w normalnym świecie od… bardzo dawna. Nigdy tak na prawdę się nie zastanawiałam, ile minęło od… tamtej teleportacji w przeszłość. Nie chciałam o tym myśleć.

W każdym razie rozpoznałam ogromny korytarz w sektorze informatycznym, gdzie tak często siadałyśmy z przyjaciółkami i jadłyśmy drugie śniadanie. Na samo to wspomnienie ogarnęła mnie tęsknota. Bo wiedziałam, że tak naprawdę jestem iluzją.

Koło mnie pojawiła się kobieta w fioletowej sukience letniej. Jej uroda przypominała mi jakąś sławną wokalistkę z Little Mix… Taką o ciemnej karnacji. Dziewczyna obok miała oliwkową skórę i czarne, nieco falowane włosy. Jej oczy były czarne jak smoła.

– To iluzja, prawda? – spytałam.

– Ciekawy z ciebie przypadek. Zazwyczaj słyszę „kim jesteś” i tym podobne. No cóż, Jack naprawdę musi być głupcem, nie dostrzegając ciebie. – odpowiedziała, ale mi wcale nie podobał się ton kobiety.

– To iluzja? – powtórzyłam, próbując stać spokojnie na miejscu.

– Myślę, że znasz odpowiedź. Nie będziemy się teraz zajmować takimi drobnostkami. – mruknęła i na chwilę jej wygląd zmienił się: wciąż była opaloną, ciemnowłosą kobietą, ale jej twarz pokrywały dziwne kropki, a usta miała czarne. W oczach dostrzegłam cień dzikości. Potem znowu przemieniła się w zwykłą nastolatkę.

– Jesteś nimfą czy czymś takim? Jakim prawem mieszasz mi w snach? Po co przyszłaś?

– Jestem Kalipso.

Słyszałam już takie imię – może z ust nauczyciela Historii, może wyczytałam w jakiejś książce albo obiło mi się o uszy przy rozmowie z piratami, ale do głowy przychodziła mi tylko jedna taka osoba.

– Kalipso jak ta z mitologii… – zaczęłam.

– Och, myślisz, że piraci wierzą w te brednie? Świat nie jest tak kolorowy jak w opowieściach Greków. Jestem boginią morską. Najpierw uwięzioną przez Trybunał Braci, a potem przez niego uwolnioną. Bez sensu, prawda? Namieszali. A teraz za to zapłacą. – miałam nadzieję, że nie zacznie pluć kwasem i nie wyciągnie siekiery zza pleców, bo wyglądała naprawdę groźnie. Nie zmieniało to faktu, że kompletnie nie miałam pojęcia, o czym ona gada.

– Rozumiem – skłamałam – Ale po co ci ja?

Kalipso zarechotała, co zabrzmiało jak połączenie żaby i jacuzzi.

– Jesteś niezależnym skarbem wszystkich mórz; tym, czego wszyscy szukają. Wskazówki Lettego na nic się zdadzą bez ciebie. Jesteś przecież Wybraną.

– Wiem.

Kompletnie nic nie wiedziałam, ale chciałam już to zakończyć. Moje sny zawsze były nienormalne, ale to to już przesada.

– Pozostaje kwestia: kogo ty wybierzesz?

~♠~

Sparrow przemierzał włoskie uliczki w zawrotnym tempie, potykając się o własne nogi i przeklinając pod nosem. Zyskał przewagę, wyskakując z okna, ale to nie wystarczyło. Z Kawałem deski na szyi niestety trochę trudno się biegało.

Skręcił gwałtownie, unikając rozdeptania przez konie i znalazł się w całkiem sporym pomieszczeniu.

Poczuł dreszcz na plecach kiedy zorientował się, jak podobna jest ta buda do dawnej siedziby Willa, trzynaście lat temu… Ściany były drewniane, wokół porozrzucano siano i słabe narzędzia kowalskie – jakieś młotki grabie czy co to tam jeszcze było. Oczy mu zapłonęły iskierkami radości, gdy zobaczył w rogu siekierę.

Jakimś cudem wciąż nikt go tu nie znalazł. Jack postanowił szybko odrąbać sobie od głowy deskę. Nie było to jednak takie proste: musiał uważać, żeby nie pozbyć się przy okazji swojej własnej głowy.

Udało się.

To znaczy, udało się mu przeżyć, a nie odkroić sobie głowę. W tej samej chwili drzwi otworzyły się cicho. Kolejna fala wspomnień uderzyła do mózgu Sparrowa, ale nie miał teraz na to czasu. Do środka wszedł niski, gruby i zdecydowanie nietrzeźwy mężczyzna, który po chwili upadł na siano i zaczął chrapać. Nieźle. Teraz wystarczyło tylko wyślizgnąć się stąd niezauważonym.

Stawiał po cichu kroki, rozglądając się dookoła. Jakoś udało mu się wydostać, a gdy tylko to zrobił, pobiegł przed siebie. Zatrzymał się dopiero przy porcie, gdzie cumowały „Zemsta Królowej Anny” i „Biała Noc”. Perła była tak daleko…

– Nie bój się, Perełko, odnajdę cię. – szepnął.

W tej chwili wydarzyło się coś dziwnego. Jack usłyszał jakieś krzyki i zanim zdążył cokolwiek zrobić, wpadła na niego…

– Angelika? – uniósł jedną brew, przyglądając się swojej… hm, towarzyszce. Miała potargane włosy i twarz umazaną błotem, smarem i krwią, ale i tak wyglądała cudownie. Potem dostrzegł pozostałych. – Gibbs! Cóż za miła niespodzianka! I nasza zagubiona księżniczka! A gdzie…

W tej chwili zauważył goniącą ich hordę ludzików w czerwonych kubraczkach i z bronią palną w ręku.

– Zbierajmy się! – wrzasnął Gibbs, wskakując bez namysłu na pokład jakiegoś przypadkowego statku. Z jakichś powodów na „Białej Nocy” i „Zemście Królowej Anny” krzątała się załoga, a przejęcie statku w takich warunkach było niemożliwe, jak to mówiła Anna.

– Droga panienko, jestem Kapitan Jack Sparrow. Wybierz sobie okręt, a ja go przejmę. – uśmiechnął się szarmancko ale dziewczyna zrobiła taką minę, jakby właśnie proponował jej zdechłego szczura na obiad.

– Nie żartuj, przejęcie tych śmierdzących pirackich śmietników jest niewykonalne. A teraz wskakujmy na „Gentelmana”, gdzie jest tamten siwy. Nie ma innej drogi ucieczki! – Ostatnie zdanie wypowiedziała z trudem, co rozbawiło Sparrowa.

– Dobry pomysł, skarbie. Wsiadaj, na pewno ci się tu spodoba – odparł.

Nie było czasu na sprzeczki – wszyscy czworo musieli się uwijać jak mrówki, aby odpłynąć z La Calle. Komendy latały w powietrzu a każdy wykonywał je w pośpiechu, nawet Brookley.

~♠~

Anna wpatrywała się w znikający z oczu horyzont. Zostawiła Andrewa samego, sprzymierzyła się z piratami… Zdradziła siebie i swój honor. Ale musiała ratować ojca. Była wręcz pewna, że on nie miewa się zbyt dobrze.

– …Elizabeth. Chyba nie będzie z tym większego problemu, bo sprzymierzyła się z Hectorem. Ma w dodatku statek i załogę. – Usłyszała Angelikę. Ta piratka, która zawarła z Anną umowę, teraz została w La Calle, żeby znaleźć syna. Prawdę mówiąc Elizabeth była jedyną osobą, którą Anna szanowała z niższych sfer.

– Musimy dopłynąć do Port Royal przed wschodem słońca – mruknął pod nosem Gibbs, majstrując coś przy kompasie. – Coś czuję, że Barbossa nie zaczeka z podkulonym ogonem na panienkę Swann. No i Perła…

– Taaak, doskonale to wiem. Byłbyś tak łaskaw i przyniósłbyś mi buteleczkę rumu? Nawet ci nędzni żeglarze muszą coś mieć. – odparł Jack, bawiąc się swoimi wąsami.

Anna otuliła się swoim płaszczem, który dostała od Anda, jak on poszedł na egzekucję Jacka… Wciąż nie do końca rozumiała opowieść Sparrowa, ale wiedziała tyle, że im uciekł. To nie powinno tak być, ale nie miała wyjścia… Zaręczyny zobowiązywały. Ojciec czekał.

– A co będzie z Julią? Ona nam jest potrzebna do Skarbu Lettego. – odezwała się Angelika.

– Znalezienie jej nie może być tak trudne, jak ci się wydaje. – Jack uniósł brwi.

– Tak, ale ona poszła z tymi dwoma. Mogą być wszędzie, a obawiam się, że Revellon ma jakąś rolę do odegrania. Bez niej nam to się nie uda. – mruknęła Malon.

– Najdroższa Angeliko, nie musisz się od razu tak denerwować. Wystarczy, że odzyskamy Perłę i pozbędziemy się tej tu – wskazał na Annę – A…

– Chwila, nie zgadzam się na żadne „pozbywanie”. – przerwała mu Anna.

– Cudownie. W każdym razie…

– Jack, to nie ma sensu. Barbossa też szuka tej wskazówki i ty dobrze o tym wiesz. – przerwała mu Angelika, wyglądająca na niemal współczującą.

– Och, tam, od razu Barbossa. Stary Hector nie wie czegoś, co wiemy my.

Zapadła cisza, jeśli nie liczyć uderzających o pokład fal.

– O co chodzi? – zaniepokoiła się Anna, której twarz przybrała odcień białej kredy, gdy Jack wpatrywał się w nią przenikliwym wzrokiem.

 – Sądzę, że przyda wam się lekcja dedukcji... Kiedyś. Więc radzę szukać nauczyciela, może chociaż... Ach, z resztą... Płyńmy dalej!

~~~~~~~***********~~~~~~~~

Da dum!

Na samym początku wielkie dzięki dla Batgirl, która przypomniała mi o wstawieniu rozdziału. Serio! Ja o tym zapomniałam! NO i końcówka sama to jakaś taka... Te ostatnie zdanie. Ech, musiałam coś tam poprawić a już dzisiaj nie mam czasu. 

I tym sposobem widzimy, jak Kalipso zmienia się w Leigh z Little Mix XD No ee... nie pamiętam, co miałam powiedzieć, poza tym, że wszedł nowy trailer Piratów!! KLIK

No dobra, to ja się rzegnam i dedykuję Emily. Może ruszy swoje cztery litery i da sensowny komentarz (ekhem, ekhem) xD

Do zobaczenia w środę!